2018-02-20
Voor nieuwe bands richten wij onze blik altijd graag naar dat eiland rechts van ons. Het Verenigd Koninkrijk brengt ons al jaren nieuwe ladingen aan indie, punk en rock. Ondanks dat het een tijdje stil was en er vooral oude rotten uit het vak waren die nieuwe platen uitbrachten, is het nu eindelijk weer tijd om kennis te maken met de nieuwste sensatie op dit gebied: Shame. Deze band bestaat uit vijf jonge honden uit Zuid-Londen die na de middelbare school besloten dat dit het moment was om een band te vormen, en niet te gaan studeren. Op hun postpunkdebuutalbum Songs Of Praise klinken ze viezig, gefrustreerd en humorvol. Het zelfvertrouwen straalt van de band af: hun albumtitel draagt dezelfde naam als een keurig en religieus Brits tv-programma en wanneer de mannen optreden, doen ze dit met een enorme overtuigingskracht. Ook in de studio doen ze compleet hun eigen ding: Songs Of Praise werd binnen tien dagen opgenomen. Tekstueel gezien houden ze ook al niet in: op het nummer ‘The Lick’ wordt de huidige muziekwereld op de hak genomen en wordt er ongezouten kritiek gegeven op simpele popliedjes en hun luisteraars. Het nummer voelt ranzig, wanneer zanger Charlies Steen op monotone wijze zijn verhaal doet, enkel begeleid door een bas. Dit is ook precies het gevoel dat het daarop volgende ‘Tasteless’ opwekt: viezigheid. Het nummer is zeer vermakelijk, Steen zingt met verve over een oudere man die een jonger meisje probeert te versieren.
Toch laat Shame op eerste single ‘One Rizla’ horen dat het wel degelijk over dingen twijfelt. Charlies schreef het nummer enkele jaren geleden en vertelt met een ironische ondertoon over zijn onzekerheden. Het geeft een kijkje in het proces dat hij en de band doorgingen. Ook de andere single ‘Concrete’ laat, tekstueel gezien, twijfels over een relatie horen, gegoten in de vorm van een ruig punk vraag-en-antwoordspel.
Shame wordt gezien als de meest veelbelovende band op dit moment en deze titel maken ze iedere keer weer waar. De band heeft niks ingehouden op hun debuut Songs Of Praise. De tien nummers zijn ruig, eigenzinnig, creatief en barsten van frustratie. Het album neemt je mee en laat je zweterig en misschien wat ongemakkelijk achter en dat is precies de kracht van de plaat. Want, och, het voelt zo goed.
Calexico - The Thread That Keeps UsHet mooie aan afstand nemen van dingen die je bezig houden, is dat je in die...
Mavis Staples - If All I Was Was Black Met haar 78 jaar weet Mavis Staples nog niet van ophouden. Het voormalige...