Spil van de band is Jad Fair die met zijn karakteristieke stem de tongue-in-cheek science fiction teksten over zombies, demonen en ruimteschepen over ons uitstort. Hij doet dat niet altijd in de meest sterke liedjes, maar charmant is het vaak wel. Het sterkst komt de band tot haar recht in de wat meer steviger songs, zoals ‘Demons Of Doom’ waarin The Pixies naar de kroon wordt gestoken. Ook in het wat meer punky werk zoals ‘The Face’(met dwingend orgel) en het titelnummer klinkt de band lekker vlot en urgent. Er staan ook wat werkjes op waarin de akoestische gitaar en vooral het ritme de voornaamste ingrediënten zijn. In ‘Bring On The Night‘ horen we blazers en in ‘Better Days’, waarin Jad Fair klinkt als een soort dronkenman, komen er zelfs bongo’s langs. Het zegt veel over de veelzijdigheid van de band die terloops een Pink Floyd-achtig instrumentaaltje er tegen aan gooit (‘Spaceship To Mars’) of een verwrongen liefdesliedje (‘Magic’) aan ons toevertrouwd.
Why Not? blinkt bepaald niet uit door heel veel sterke liedjes, maar de charme van deze ongeleide projectielen is onmiskenbaar en de wat meer vlotte punky songs trekken dit album toch nog naar een kleine voldoende. Ach,Waarom niet?
Superchunk - What A Time To Be AliveOpgericht in 1989, timmert Superchunk al een stief kwartiertje aan de weg....
Robert Earl Thomas - Another Age Robert Earl Thomas speelt in de band van de indierockers Widowspeak. Met...