2018-04-16
Als je heel oneerbiedig zou zijn zou je het debuutalbum van Extremities een soort (prog)metal-jukebox kunnen noemen, want alle namen die er toe doen zou je zomaar op kunnen lepelen bij het beluisteren van Gaia. We horen Opeth, Meshuggah, Pestilence, Textures, Periphery en Porcupine Tree in de muziek van het Nederlandse vijftal dat natuurlijk ook weer uit Eindhoven, inmiddels de belangrijkste rockstad van Nederland, komt. De band is pas in 2015 gestart en flink gepusht door enkele leden van Textures en heeft al met wat grote namen op het podium gestaan. Het gaat dus hard met Extremities en afgaand op dit debuut gaat het wel goed komen met de band die van alle genoemde invloeden een smakelijk geheel heeft gebakken.Wat als eerste opvalt, is de enorme variatie die zanger Thimo Franssen in zijn palet heeft. Je zult maar zo een zanger in je band hebben, dan mag je je handjes dichtknijpen. Hij brult, grunt en zingt zowel hoog uit volle borst of ingetogen als de muziek daarom vraagt. Daarbij volgt de band hem genadeloos. Knalhard, als het moet maar soms ook sfeervol en sereen.
Maar waar te beginnen als we de muziek van de band moeten beschrijven. Werkelijk geen enkel nummer lijkt op elkaar, wat als compliment is te beschouwen. Zo is de openingssong ‘Colussus’ zoals de titel al doet vermoeden, groots en kolossaal en scheurt er een mathematische riff van formaat binnen. Franssen brult en krijst als een dolle, waarna na een ruime vier minuten de melodie het even overneemt met prachtig gitaarwerk van de heren Maarten Stoelhorst en David Luiten die ook verantwoordelijk is voor de spooky keyboardgeluiden aan het einde (denk aan Spheres van Pestilence). Wat een heerlijke opener van dit album dat daarna lekker doorzaagt met een iets toegankelijker en vooral rustiger ‘Circular Motions’ (Opeth meets Porcupine Tree) om te vervolgen met een snoeihard knallende ‘Emissary’. De rust treedt daarna weer wat in met het Opeth-achtige ‘Hydrosphere’. Die rust wordt daarna wreed verstoord door het machinale ‘War’ en het staccato ‘Reanimate’. Na het zeven minuten durende sfeervolle en proggy ‘Through The Dreamscape’ wordt er afgesloten met een slotstuk van bijna achttien minuten. Dit stuk, ‘The Inward Eye’ geheten, bestaat uit drie gedeelten en vat het hel album nog eens goed samen. Opvallend in deze track is het gebruik van de saxofoon die we overigens ook in ‘Through The Dreamscape’ horen. Dat heet buiten de lijntjes durven kleuren.
Gaia is een zeer geslaagd debuut van Extremities. Deze afwisselende plaat gaat heel veel zieltjes winnen bij liefhebbers van de bovengenoemde namen. Het jaar is nog kort, maar Gaia kan nu al gezien worden als een van de belangrijkste en beste metalreleases van dit jaar.
Dream Ocean - Lost Love SymphonyTurkije en metal is niet bepaald een voor de hand liggende combinatie. Uit...
Inventions - Curiosity Vreemd hoe dat werkt. Je noemt een album Curiosity en dat wekt dan op...