2018-04-08
Turkije en metal is niet bepaald een voor de hand liggende combinatie. Uit het land van de beruchte brallende dictator horen we over het algemeen meer over het inperken van vrijheden dan over muziek. Misschien dat het een met het ander te maken heeft. Dream Ocean , dat uit Istanbul komt, heeft echter Turkije verlaten en zich gevestigd in Duitsland. Het gevolg is dat van de oorspronkelijke bezetting van de in 2009 opgerichte band alleen zangeres en oprichter Basak Ylva Ceber en gitarist Oz Khan nog over zijn. Aangevuld met vier nieuwe muzikanten is het debuutalbum Lost Love Symphony opgenomen. Om het album te laten slagen zijn er ook gelijk maar wat grote namen opgetrommeld. Zo is de mastering gedaan door Jacob Hansen en heeft Joost van den Broek zijn steentje bijgedragen door te helpen bij de orkestraties. Het geluid is daarom ook om door een ringetje te halen. De symfonische metal spettert dat het een lieve lust is en Basak Ylva Ceber laat horen dat haar klassieke muziekstudie (opera) vruchten heeft afgeworpen. Verder hebben Jake E van Amarante en Mark Jansen van Epica nog hun vocale steentje bijgedragen.
Kenners kunnen uit bovenstaande concluderen dat Dream Ocean muziek maakt in het straatje van Nightwish en een beetje After Forever. De symfonische elementen voeren absoluut de boventoon, maar de riffs zijn gelukkig pittig genoeg en Oz Khan laat regelmatig snijdende solo’s horen. Na het intro volgen er direct vier pittige songs met voortvarende tempos, waarin alle registers worden open getrokken. Deze songs zijn alle vier van hoog niveau, maar ‘Forever’ waarop Basak Ylva Ceber een duet aangaat met Jake E springt er iets meer bovenuit. De Nightwish-achtige spannende songstructuur zorgt er voor dat dit lied direct blijft hangen. Vooral de prachtige keyboard/ pianosolo tegen het eind is magnifiek. Zo hoort symfonische metal te klinken.
Halverwege het album komen we een eerste rustpunt tegen in de vorm van het zwaar georkestreerde ‘Divine Light’ waarin Ceber nog eens haar vocale kwaliteiten onderstreept. Ook ‘The Last Dance’ begint rustig maar evolueert naar een zware metalsong. Hierna wordt er zo nu en dan weer flink van leer getrokken met een aantal kwalitatief ijzersterke songs. In het wat meer slepende ‘Somewhere Untouched’ en ‘Wolfheart’ horen we zowaar toch nog wat subtiele Oosterse elementen in zowel zang als orkestraties. In ‘Never Enough’ horen we de grunt van Mark Jansen langskomen en na de orkestrale ballad ‘Song Of The Aurora’ wordt er afgesloten met het bijna tien minuten klokkende epos ‘Island Of Dreams’ dat net zo sprookjesachtig klinkt als de titel doet vermoeden.
Liefhebbers van Nightwish kunnen heel veel plezier beleven aan dit prima debuut van Dream Ocean. Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die de band als Nightwish kloon wegzetten, maar die doen daarmee de kwaliteit van de symfonische sprookjesmetal op Lost Love Symphony ruimschoots te kort. Het ruime uur dat dit album duurt, is dan ook voorbij voor je er erg in hebt.
Nightports w/ Matthew Bourne - Nightports w/ Matthew Bourne Nightports is een project van het duo Adam Martin en Mark Slater, twee...
Extremities - Gaia Als je heel oneerbiedig zou zijn zou je het debuutalbum van Extremities een...