2018-05-25
Ontelbare malen is de talentvolle muzikant Laurence Jones al eens omschreven als ”De toekomst van de blues” en al evenzoveel malen probeert hij in interviews die benaming te ontkrachten of zelfs teniet te doen. De jonge Brit is zeker getalenteerd en is naast een begenadigd gitarist, met zijn licht doorleefde stem, ook nog eens een uitstekende zanger. Iets dat al in een vroeg stadium werd opgemerkt door gerenommeerde namen als Van Morrison, Buddy Guy, Robert Cray en Joe Bonamassa of bands van het kaliber Status Quo die hem als support-act mee op tournee namen.Dat hij zich niet langer laat ‘beperken’ tot slechts één muzikaal kader toont hij overduidelijk aan met het onlangs uitgebrachte The Truth. Voor dit vijfde album verbleef de muzikant met zijn band drie weken lang in Curaçao om daar te werken aan de pre-productie, hij had inmiddels twintig liedjes geschreven, om vervolgens tien songs op te nemen in de oude Sony Studios te Miami. In samenwerking met Gregory Elias werden daar allerlei geluiden, effecten, baslijnen en keyboardpartijen uitgeprobeerd waarbij de liedjes uiteindelijk tot ware poprocksongs zijn uitgegroeid en waarmee Jones zich van een geheel andere kant laat horen dan wat men tot nog toe van hem gewend is. Gebleven zijn de ruwe randjes die zijn gitaarspel zo kenmerken maar de tijd dat alle krachtpatserij voornamelijk voortkwam uit zijn imposante gitaarcollectie lijkt nu toch echt voorbij.
Voor The Truth heeft de zanger/gitarist zijn focus volledig gericht op de liedjes en is meer dan eens een belangrijke rol voor de toetsen weggelegd zoals blijkt in de gevoelige titeltrack of het prachtig ingetogen gespeelde ‘Take Me’.
De liefhebbers van zijn gitaarcapriolen hoeven echter niet te vrezen. Al vanaf de openingstrack ‘What Would You Do’ trekt hij fel van leer met een gemeen, pittig intro en subtiele gitaarlicks die we regelmatig voorbij horen komen in de overige nummers. Echter geen moment wekt Jones de indruk zich uitsluitend als gitaarheld te willen bewijzen. Het zegt wellicht iets over het zelfvertrouwen, de volwassenheid in de muzikant die zich overigens in de zelfgeschreven teksten opvallend kwetsbaar durft op te stellen. De blues blijft echter onmiskenbaar een belangrijke invloed in zijn muziek maar waar indertijd Clapton, Hendrix en de drie Kings (BB, Albert en Freddie) als grootste voorbeelden golden zijn daar nu mensen als John Mayer en Gary Clark Jr., muzikanten die met groot gemak blues, pop en diverse aanverwante stijlen op één grote hoop gooien. Zij zijn daar tot nog toe goed mee weg gekomen. Of datzelfde op de korte termijn ook voor Laurence Jones geldt, zullen we toch echt nog even moeten afwachten.
Ten-Hut - Clean Ten-Hut is een zevenkoppige band uit Zaandam en maakt een vrolijk mix van...
Belle Adair - Tuscumbia Tuscumbia – vernoemd naar de gelijknamige stad in Alabama – is het tweede...