Fields Of Passing Time is perfect als je even wilt relaxen. Het orgeltje dat veel gebruikt wordt op de achtergrond zal er voor zorgen dat al je stress als sneeuw voor de zon verdwijnt. Het is dan ook de plaat om op te zetten als je met je Volkswagen busje een roadtrip aan het maken bent door Amerika. Het is absoluut vredelievend en rustgevend, en daar waar de pit nog wel eens gemist kan worden, lijkt dat hier niet het geval te zijn. Fields Of Passing Time kabbelt zo’n drie kwartier rustig door met kalme gitaarrifjes. Geen heftige muziek, geen intense uithalen, het hele album ademt één sfeer en voelt daarom als een harmonieus geheel waar je absoluut geen hoge bloeddruk van zult krijgen.
Muzikaal kan Fields of Passing Time getypeerd worden als een zorgeloze plaat, maar tekstueel ligt dit iets anders. De teksten zijn enigszins dubbelzinnig te noemen en absoluut voor twee interpretaties vatbaar. Zanger Martin Erich zegt zowel heel veel als vrij weinig met zijn teksten die daarmee zowel oppervlakkig als diep filosofisch over kunnen komen. ”I’m drifting on the ocean, will I ever reach the shore?”, zingt hij op ‘A Touch Of Vertigo’. Als luisteraar ben je vervolgens vrij om hier je eigen draai aan te geven, maar een beetje filosofisch en zweverig is het allemaal wel. Maar ook dat past prima bij de stijl die op deze plaat doorgevoerd is. Ook als je als millennial de jaren zestig, zeventig en tachtig niet hebt meegemaakt, kun je je bij het beluisteren van deze plaat prima indenken hoe de sfeer destijds geweest moet zijn.
Ton Engels - HerfstkampioenDe Limburgse Ton Engels (1952) maakt al jarenlang muziek, als docent,...
Ten-Hut - Clean Ten-Hut is een zevenkoppige band uit Zaandam en maakt een vrolijk mix van...