2018-04-17
Black Stone Cherry maakt met het vorige album Kentucky een overstap van het metallabel Roadrunner Records naar het bluesy Mascot Records. Een overstap die deed vermoeden dat er meer blues verwerkt zou worden in de muziek. Het tegendeel bleek waar te zijn; de nummers waren agressiever, rauwer en bovenal vrijer. Alles werd uit de kast getrokken om de luisteraar te overdonderen. Een muur van gitaargeweld werd neergezet, met genoeg verrassingen om het interessant te houden. Vorig jaar kwam dan toch het antwoord op eerdergenoemde vermoeden met de EP Black To Blues: een klein albumpje gevuld met een zestal bluescovers. Een EP die het voorbereidende werk bleek te zijn voor het nieuwe album Family Tree.Mocht je achterdochtig van aard zijn, dan zou je het label er van kunnen verdenken dat hier iets afgesproken is. “Als wij jullie een album laten maken, zoals jullie dat willen, betalen wij jullie om een album te maken zoals wij dat willen.” Geen enkel probleem, moeten ze bij Black Stone Cherry hebben gedacht, want het resultaat is een moderne hardrockplaat overgoten met een hele dikke bluessaus. Een bluesgroove tekent het merendeel van de tracks, waarbij het wederom frontman Chris Robertson is die zijn southern country-snik er doorheen gooit.
Waar ze op Kentucky een flink stel nieuwe ballen kregen toebedeeld, hebben ze op deze plaat een nieuw hart gekregen. De nadruk ligt nu heel sterk op het muzikale werk en de emotie daar uit voortvloeit. Het klinkt als geheel een stuk volwassener en consequenter, waarbij er één vaste lijn te trekken is in de muziek. ‘Bad Habit’ is een typische openingsplaat, waarbij meteen alle registers opengetrokken worden en het ook meteen de stevigste track is. Verrassen doet het halverwege als de gitaarsolo wordt ingezet en een ‘Paradise City’-achtig tempo wordt ingezet.
Op ‘New Kinda Feelin’ speelt er een piano mee en heeft het tempo wel iets weg van een AC/DC-bluesy hardrock. Het experimentele solo-gedeelte van ‘Bad Habit’ wordt ook hier voortgezet en het is gemakkelijk in te beelden hoe ze dit in een live-setting verder uitbouwen. Dit experiment komt in meerdere tracks terug. Ze weten blues en rock als geen andere bij elkaar te brengen, maar nergens wordt het echt memorabel. Ook al doet de vijfjarige zoon van Robertson mee als achtergrondzanger op ‘You Got The Blues’ of is bluesicoon Warren Haynes te horen op ‘Dancin’ In The Rain’. Of doen ze hun best met andere geluiden op ‘Southern Fried Friday Night’ of ‘James Brown’. De kracht van het album is juist ook de zwakte: de stevige bluesgrooves die worden ingezet zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden. Het blues-genre zat reeds verweven in het DNA van Black Stone Cherry, maar om hier een album op te bouwen is toch (nog) een stap te ver voor het viertal.
Indianizer - Zenith Indianizer is een viertal muzikanten uit Turijn die psychedelische rock...
Toto - 40 Trips Around The Sun De Amerikaanse rockband Toto viert dit jaar haar veertigjarig bestaan en...