2018-09-12
In september is het zes jaar geleden dat The BluesBones debuteerde met ‘Voodoo Guitar’, een album dat, mede dankzij lovende recensies in de toonaangevende bluesmedia, leidde tot veel optredens in hun thuisland België en ver daarbuiten. Vooral ook in Nederland vielen de zuiderburen bijzonder in de smaak. Juist die liveoptredens maakten indruk en deden de naamsbekendheid van de Belgische bluesformatie in rap tempo toenemen. Zo waren de podiumverrichtingen op grote roots- en bluesfestivals als Kwadendamme Blues, Breda Jazz, Ribs & Blues, Moulin Blues en Blues Peer te zien en konden de bezoekers genieten van stevige boogie en bluesrock, intense bluesballads en vele andere diverse soulvolle funky bluesklanken van het vijftal.Na een turbulent jaar waarin zowel de gitarist als de bassist de band verlieten en de bezetting werd gewijzigd, verscheen twee jaar geleden het album Double Live dat voor een select livepubliek, overigens allemaal fans van de band, in een studio werd opgenomen. Het bleek tevens de presentatie van een nieuw geluid. Het toevoegen van een Hammondorgel verrijkte namelijk het groepsgeluid waarmee bovendien een grotere diversiteit mogelijk bleek. De sessie was dermate succesvol dat in plaats van een selectie uit dit optreden, simpelweg alles werd uitgebracht. Het bleek weer typisch zo’n optreden waarbij het speelplezier van de muzikanten van doorslaggevende betekenis zou zijn. Achteraf gezien zou je dit livealbum als een afsluiting kunnen beschouwen, maar tegelijkertijd ook de start van een nieuw begin. Het dit jaar verschenen Chasing Shadows laat namelijk een iets ander geluid horen dan we gewend waren. Weliswaar blijft de blues de basis en zijn de krachtige vocalen van Nico de Kock bijzonder aangenaam, maar vaker dan voorheen wordt uitgeweken naar zowel stevige rock als een toegankelijk maar donker geluid, waarin een prominente rol is weggelegd voor het betere orgelwerk en het veelzijdige gitaargeluid van de geweldige Stef Paglia.
Nog niet eerder klonk The BluesBones zo geladen. We maken kennis met een persoon die het op zijn zachtst gezegd niet makkelijk heeft gehad en daar bijzonder slecht mee om weet te gaan. Titels als ‘Psycho Mind’ en ‘Seesaw Blues’ zeggen dan ook genoeg. Het maakt de beluistering van dit album tot een intrigerende bezigheid. Zeer geslaagd zijn ook de orkestrale arrangementen in het meeslepende ‘Going Down’ en het maar liefst zeven minuten durende ‘Sealed Souls’, een hoogtepunt in het oeuvre van de band waarin de blues heerlijk ‘slow’ gespeeld wordt, waarin lyrische gitaarsolo’s voorbijkomen en waarin heel veel gevoel is gestopt. Uiteraard laat de liefde zich weer van haar slechte kant zien, maar dat levert dan wel weer iets op zoals het prachtige ‘Betrayal’. Dat de band de kunst verstaat om een muziekstuk goed op te bouwen wisten we al, maar met het funky uitgevoerde ‘The End’ heeft The BluesBones een buitengewoon sterk slotstuk afgeleverd.
Hoewel er met dit overwegend sober gestemde album niet voor de makkelijkste weg is gekozen, zijn er desondanks grote stappen gemaakt in de ontwikkeling van de band en ziet de toekomst er wat dit betreft dan ook in ieder geval zeer rooskleurig uit.
Bear Valour - Bathe In BlueWie zich de laatste jaren heeft verdiept in het betere singer-songwriterwerk...
Joe Satriani - What Happens Next Joe Satriani . Een muzikant, een gitarist maar bovenal een artiest die het...