2018-04-06
We zijn in Nederland ontzettend goed in het ophemelen van mensen, maar we zijn nog beter in het afbreken van diezelfde mensen. Zo nemen we ook onze muziekscene niet al te serieus. Toch is er genoeg Nederlandse muziek waar ze in het buitenland lovend over zijn. Neem de reacties op de muziek van singer-songwriter Christine Oele, die onder de naam VanWyck al voor het verschijnen van haar eerste langspeler in Amerika en Engeland werd overladen met positieve reacties. Haar in 2015 verschenen EP met voornamelijk donkere folk, leverde vergelijkingen op met Leonard Cohen en Laura Marling. Zo werd ook ondergetekende tijdens een uitzending van Leo Blokhuis` programma op Radio 2 omver geblazen door ‘Red River Girl’ van debuutalbum An Average Woman. Na de reacties op haar EP schreef de Nederlandse met roots in Nieuw-Zeeland, een jaar lang iedere week een nieuw nummer. Soms met een voltallige band en dan weer slechts voorzien van een gitaar. Zo schreef ze het door Tim Knol geproduceerde ‘Carolina`s Anatomy’ en voor Leo Blokhuis` platform What The World Needs Now leverde ze de bijdrage ‘The Ballad Of The Quiet Citizen’. Het beste werk werd bewaard voor haar eerste langspeler, dat naadloos aansluit op de #MeToo-beweging die in het jaar van schrijven van zich liet horen.
Op An Average Woman staat de vrouw centraal, maar mannen haak niet af, want de elf tracks op het album zijn allen pareltjes die je tot verplichte kost mag rekenen. Tenzij je niet van de betere luisterliedjes houdt, want alleen ‘Europa Escapes’ is wat steviger. Neemt niet weg dat de tracks ondanks hun ingetogen karakter zoveel contrast en nuance kennen, dat An Average Woman geen luisterplaat is die je bij het schoonmaken of klussen in je huis als achtergrondmuziek gebruikt. Neem bijvoorbeeld een schitterend lief liedje als ‘By The Oak Tree’, het kabbelt een beetje, de fluisterachtige zang van Oele zet je in combinatie met het toch wel rijke instrumentarium op het puntje van je stoel. Daar tegenover is ‘Red River Girl’ een spannende, broeierige song die bijna rauw klinkt. En zo heeft ieder liedje zijn eigen karakter. Klinkt er op de titeltrack soul, dan hoor je op ‘Don’t Talk To The Captain’ americana van een band als Calexico en doet het dromerige ‘To Feel Free’, waarop Oele in de zang overtuigend de hoogte zoekt, in de verte wat denken aan Marble Sounds.
De basis van de liedjes komt tot stand vanuit de schitterende, wat donkere zang van Oele en een tokkelend gitaartje, veelvuldig aangekleed met bas, piano, en elektrische gitaar. Van drums wordt maar sporadisch gebruik gemaakt. Multi-instrumentalist Reyer Swart, tevens verantwoordelijk voor de glasheldere productie van het album, zorgt voor misschien wel de belangrijkste muzikale toevoeging, de strijkersarrangementen die de liedjes vaak stemmig, maar soms ook schurend naar een hoger plan tillen.
VanWyck weet je met An Average Woman elf tracks lang op het puntje van je stoel te houden en het album bewijst waarom men buiten onze landsgrenzen zo lovend is. Het moet heel raar lopen wil An Average Woman geen hoge ogen gaan gooien in de jaarlijstjes. Een album van zeldzame schoonheid.
The Damned and Dirty - Revelation The Damned And Dirty is een van de meest sympathieke bluesbandjes die ons...
Bear Valour - Bathe In Blue Wie zich de laatste jaren heeft verdiept in het betere singer-songwriterwerk...