2018-03-27
Het is geen geheim dat Pianos Become The Teeth een stuk softer is geworden. Of is dat misschien juist volwassener te noemen? Minder overdreven, minder dramatisch? Op voorgaand album Keep You werden de screams door frontman Kyle Durfey al achterwege gelaten. Daarnaast vond er wijziging in de thematiek plaats. Op het debuut Old Pride uit 2009 kwam de vader van Durfey, die aan multiple sclerosis is overleden, veelal aan bod. In ‘Liquid Courage’ liet Durfey hier over los: “On the day you died, I cut my hair for the funeral, and on Memorial Day, I started drinking.”. Ander materiaal was niet minder intens te noemen.Nu zijn ze terug met Wait For Love, die de lijn van Keep You voortzet. Het leven ziet er weer een stuk beter uit voor Durfey: hij is getrouwd en is vader geworden. De muziek is wat meer uptempo en ze maken zelfs kleurrijke video’s. En toch, betekent dat niet dat we hier te maken hebben met een feestelijk of opbeurend album. Sterker nog, zelfs als hij zingt over zijn leven als familieman in ‘Blue’, komt er toch nog een zeker gevoel van melancholie bij kijken. Ook begint ‘Fake Lightning’ letterlijk met de woorden “Come and celebrate, cut loose, and shake”, dat wil niet meteen zeggen dat de muziek daarvoor uitnodigt. Ze werden door fans al plagend met Coldplay vergeleken. Daar mag gerust ook wel een Snow Patrol aan toegevoegd worden. De manier ze onderwerpen als nieuw leven en nieuwe liefde aansnijden, gebeurd op een bombastische en emotionele wijze.
“I can’t say yet, love on repeat, it’s life again, it’s my flesh, my own blood, you vexed and sparked right from the start, so come and remind us, what in you gets me so carried away?”, zingt frontman Durfey op ‘Love On Repeat’. Enfin, het punt wat betreft de thematiek is duidelijk. Muzikaal heeft dit ook zijn veranderingen teweeg gebracht; ze berusten nu meer op de emotionelere, zweverige passages, waarbij ze ook minder dramatisch zijn geworden. Noem het op een beheerste manier volwassen, op een pessimistische manier afwachtend. Er zijn genoeg redenen om vrolijk te zijn, maar ze willen nog niet te vroeg juichen.
Een track als ‘Charisma’ is dansbaar te noemen, ‘Bitter Red’ zou het misschien nog wel goed doen op de radio, ‘Bay Of Dreams’ is het fragiele moment halverwege de plaat, ‘Bloody Sweet’ flirt met indie-riedeltjes en ‘Manila’ speelt met de hard-zacht dynamiek. Muzikaal is het zodoende wel divers te noemen, maar het is de beladen toon van de het album die waarschijnlijk niet voor iedereen even toegankelijk is. Wait For Love is misschien wel het beste te vergelijken met het materiaal van de begin-2000 rockers van Staind: ze slagen er perfect in om de emotie over te brengen, maar doordat het zo beladen gebracht wordt, is het niet altijd even comfortabel om er naar te luisteren.
Band Of Gold - Where`s The MagicHet Noorse duo Band Of Gold wil met hun tweede album definitief de...
Ruben Hein - Groundwork Rising Ruben Hein is al een tijdje bezig met muziek. In 2010 kwam zijn debuutalbum...