2018-05-30
Zo nu en dan is er ineens een band waarvan het in de wandelgangen zodanig gaat gonzen, dat zelfs een aangekondigde eerste demo al het predicaat ‘lang verwacht’ opgespeld krijgt. De uit Boston afkomstige hardcoreband American Nightmare was ooit zo’n club. ‘Don’t believe the hype’ gold toen ook al, want dankzij bands als het onvolprezen Ten Yard Fight kon toentertijd nagenoeg elk bandje uit Boston op een hoop support rekenen. Maar toch. De beloften werden ruimschoots ingelost met de eigenzinnige gitzwarte teksten en loeiharde sound. Background Music uit 2001 was een regelrechte klassieker voor die generatie hardcore kids en een alom erkend mijlpaal in het genre.Nadat in 2004 enigszins onverwacht de stekker eruit werd getrokken, kwamen de heren zo nu en dan nog in het nieuws nadat Fall Out Boy (of all people) met het schaamrood op de kaken moest bekennen teksten van de getroebleerde Wes Eishold gejat te hebben. Diezelfde Eishold begon in de tussentijd het goth-achtige darkwave project Cold Cave en verzorgde in die hoedanigheid nog de muziek op de bruiloft van skateboarder Tony Hawk. Voor de gezelligheid.
De hamvraag bij een ‘nieuwe start’ van bands met het statuur van deze jongens is uiteraard of men wederom in staat is om de genreregels te herschrijven. Je kan maar één keer een nieuwe band zijn, tenslotte. Het antwoord is meestal nee. Zo ook in dit geval.
Maar heit feit dat de verrassing er vanaf is betekend geenszins dat het een waardeloze poging hoeft te zijn. Gelukkig slaagt American Nightmare met vlag en wimpel om zonder gezichtsverlies hun legendarische status te herbevestigen. De donkere teksten en de bizarre hybride sound van de band (het zal ergens hangen tussen de donkerste dagen van The Cure met de furie en energie van een willekeurige youthcrew band naar keuze) blijft ook anno 2018 fascineren. Tracks als ‘Flowers Under Siege’, ‘Gloom Forever’ of ‘Lower Than Life’ zijn eigenlijk net zo’n harde klap voor je kop als het oude werk. Het album is een latent maar welkom antwoord op de vraag hoe deze mannen ooit met zevenmijlslaarzen de spreekwoordelijke hardcore Hall of Fame binnen zijn gedenderd. Ze blijven er nog wel even hangen ook, zo lijkt. ”Until what’s beautiful is too old”
John Bramwell - Leave Alone The Empty Spaces John Bramwell heeft het grootste deel van de afgelopen twintig jaar naam...
The Boxer Rebellion - Ghost Alive Met één megahit in het zeventienjarige bestaan van de band kan er over de...