Wat opvalt is dat de ingetogen stem van Schneit, bijzonder goed past bij de subtiele muziek van de band. En ‘never change a winning formula’, moet de band gedacht hebben, want zoals opener ‘Home’ begint, zo kabbelt de plaat halverwege nog steeds voort. Vooruit, dit is dan ook niet het type muziek waarbij je flinke tempowisselingen of opzwepende passages hoeft te verwachten, maar op een enkel moment na, heerst toch het gevoel dat je 35 minuten naar hetzelfde nummer aan het luisteren bent. Bij ‘Gay Bets’ doen synthesizers een moment denken aan het werk van Ou Est Le Swimming Pool, maar als snel valt Air Waves terug in het oude stramien. Drie nummers voor het einde van het album maakt de band muzikaal gezien nog wel een uitstapje, met onder andere het titelnummer ‘Warrior’ en hoogtepunt ‘Holiday’. Het zorgt voor een broodnodige opleving, maar het is helaas te laat om het album naar een hoger niveau te tillen.
Had de band een EP uitgebracht van vijf nummers waaronder de drie afsluitende tracks, dan hadden we zeker nog wel een ster bij de score op kunnen tellen. Wie de plaat uitzit wordt beloont, maar deze opleving weegt niet op tegen de eentonigheid van de rest van de plaat. Gedurende haar carrière heeft Nicole Schneit met Air Waves al best een aantal aardige nummers geschreven, maar een overtuigend album, daar zullen we nog op moeten wachten.
Micah P. Hinson - At The British Broadcasting CorporationNiets verwachtend zette uw recensent het album aan en wachtte rustig af...
Jurgen Burdorf - Picking Up Steam Jurgen Burdorf is een nog niet een heel bekende muzikant, toch heeft de...