Wye Oak - The Louder I Call, The Faster It Runs Recensie op Podiuminfo

2018-09-04 “We denken dat als een nummer goed genoeg is, het overeind blijft, hoeveel lawaai je er ook overheen gooit (maar we houden van lawaai)” is de opvallende filosofie van het Amerikaanse Wye Oak. Het duo draait alweer ruim tien jaar mee maar heeft de folk waarmee ze ooit naam maakten alweer geruime tijd achter zich gelaten. Op The Louder I Call, The Faster It Runs is de muziek inmiddels verworden tot electropop, waarbij juist het maken van goede nummers er bij in lijkt te zijn geschoten.

Dat lijkt vooral te komen door deel twee van de bandfilosofie: lawaai. De synthesizers en met name de drums zijn namelijk vaak enorm overheersend, zonder echt goede hooks of beats op te leveren en werken daarom vooral storend. Zeker de eerste helft van het album is hier debet aan: nummers als ‘The Instrument’ of ‘Symmetry’ zijn zo overdreven volgepropt tijdens de productie dat de sterke elementen van de band volledig ondersneeuwen. Het lijkt er op alsof het tweetal in deze nummers bang is om een stilte te laten vallen, waardoor de slordige beats en zelden memorabele synthesizer alle aandacht opeisen en alle nuance verdwijnt.

Dat is apart, want later op het album blijkt dat het tweetal het wel degelijk aandurft om rustigere nummers te maken. Opvallend is wel dat de eerste van die tracks, ‘My Signal’, zo minimalistisch klinkt ten opzichte van de rest van het album, dat je je afvraagt of er misschien iets fout is gegaan bij het persen van de schijfjes. Een echt rustmomentje blijkt het met zijn duur van anderhalve minuut ook niet te zijn, waardoor ook niet duidelijk wordt wat de bedoeling van het nummer nu eigenlijk is. Hetzelfde geldt voor de openingstrack, waarin er een halve minuut wat instrumenten gestemd worden. Sowieso is er veel loze ruimte op deze plaat: met name op het einde van het album worden nummers vaak nog een seconde of twintig gerekt met vreemde geluiden en ideeën die niet goed bij de rest van de track aansluiten.

Dat is jammer, want verder is het tweede deel van het album van een zeer acceptabel niveau. Met name de laatste drie nummers klinken uitstekend, juist doordat ze veel minder druk en volgepropt zijn. Zo ontstaat er ruimte voor de prettige zang en wat speels piano- en gitaarwerk. De beats hebben hier veel duidelijker een ondersteunende rol en ook de synthesizers blijven veel meer op de achtergrond, wat de nummers absoluut ten goede komt.

Dat neemt niet weg dat The Louder I Call, The Faster It Runs in zijn geheel overkomt als een rommelige plaat met maar weinig echt goede ideeën. De band lijkt dat vaak te willen verhullen door alles tijdens de productie helemaal dicht te metselen, maar juist dan zakken nummers door het ijs. Misschien is het geen slecht idee om de folkinvloeden die in de latere tracks nog duidelijk hoorbaar zijn in de toekomst weer wat meer aandacht te geven.

Recensent:Bart Hovens Artiest:Wye Oak Label:Merge Records