Het is Stephenson die het album direct de experimentele hoek in trekt met ‘Yearn Infinite I’. Sinds Björks Utopia is de fluit terug van weggeweest en in zekere zin borduurt The Skull Eclipses hierop voort door het gebruik van een panfluitsample in deze korte intro. De rap ligt redelijk diep in de mix, iets dat zich ontwikkelt tot een constante. Qua composities valt de afwisseling op: het gruizige ‘Encyclopedia’ kent een hoge intensiteit en verschilt daarmee sterk van onder meer het licht frivole en jazzy ‘Gun Glitters’. De samenwerking met Laraaji op citer in ‘Yearn Infinite II’ resulteert dan verrassend genoeg weer in een ietwat schurend eindproduct. In het uitdiepen van een keur aan muzikale tradities rennen Haldar en Stephenson zichzelf slechts een keer voorbij. De afsluiter hangt als los zand aan elkaar.
Hoewel de teksten niet altijd doorspekt zijn van politieke statements, zijn de kritische stemmen van Haldar en de gastvocalisten een voornaam aspect. ‘Pillars’ is daarbij een nummer waar alles aan klopt. Stephenson legt een hoop tempo op, dat Haldar en Tendai “Baba” Maraire (Shabazz Palaces, Chimurenga Renaissance) vlekkeloos weten te verwerken. Felicia Douglass steelt tussendoor de show met haar zalvende stem, waarmee zelfs de woorden “I’m tired of feeling how the world hurts” nog een bepaalde lichtheid bevatten. Dit is een rijke plaat.
The Ex - 27 PassportsIn een logischer functionerende wereld zou The Ex tot de grootste bands van...
In Tall Buildings - Akinetic Afgaande op het aantal fans op Facebook (iets meer dan 2100) is de kans klein...