2018-05-19
In een logischer functionerende wereld zou The Ex tot de grootste bands van toch zeker Nederland behoren. Niet alleen omdat dit collectief al sinds eind jaren ’70 garant staat voor kwaliteit, maar ook vanwege de toegankelijkheid van de muziek. 27 Passports is daar nog maar eens een goed voorbeeld van. Het album sprankelt van het eerste tot het laatste gitaarlijntje en houdt ons tegelijkertijd qua thematiek een spiegel voor. The Ex maakt ideale soundtracks voor een positief-kritisch ethos.Al vanaf de vroege jaren van zijn bestaan zijn de activiteiten van The Ex het tegenovergestelde van een naar binnen gekeerde handelswijze. Dat heeft tot een lange reeks samenwerkingen geleid, waarbij vooral Ethiopië en zijn muzikale traditie herhaaldelijk een bron van inspiratie zijn gebleken getuige de projecten met onder andere Getatchew Mekuria en Fendika. 27 Passports is daarentegen een echt bandalbum, met lid van het eerste uur Terrie Hessels die voor de personele continuïteit zorgt.
Het tekent de overlevingsdrang en flexibiliteit van The Ex, dat door de jaren heen wisselingen in de bezetting doorgaans geen problemen heeft opgeleverd. Zo bewijst zanger Arnold de Boer op 27 Passports nog maar eens dat hij een waardige opvolger van de in 2009 vertrokken G.W. Sok is. In ‘New Blank Document’ ligt zijn zang iets verder terug in de mix, wat het geheel direct wat rommeliger maakt. Uitschieten doet The Ex als de vocale bijdrage van De Boer klip-en-klaar is, zoals in ‘Soon All Cities’. Kritiek op de combinatie gentrificatie en globalisering is niet vaak zo eenvoudig doch doeltreffend verwoord: “Soon all cities will have the same restaurants”. Daarbij valt op dat de hoop op een omwenteling al lijkt te zijn opgegeven: “I foresee we’re all gonna drown”.
Waar The Ex hier en daar tekstueel pessimistisch mag zijn, spreekt uit de muziek zowel het positieve als een overlevingsdrang, de wil om te ageren. De gitaarspeldenprikken in ‘Silent Waste’, waarin drumster Katherina Bornefeld een deel van de zang voor haar rekening neemt, zijn een en al vitaliteit. Ook ‘The Sitting Chins’ en ‘Birth’ staan bol van speelse gitaarlijntjes die wonderwel in elkaar vallen, waarbij een zekere mate van grilligheid bovendien niet verloren gaat. In deze tijden van hyperindividualisering en het grote geld is de DIY-parel The Ex nog altijd een voorbeeld van hoe het ook kan, hoe het beter kan.
Rival Consoles - PersonaEen betere opener dan ‘Unfolding’ had Ryan Lee West niet kunnen kiezen om...
The Skull Eclipses - The Skull Eclipses De commercie krijgt de hiphop maar niet geheel onder de duim. The Skull...