2018-07-02
Vaak duikt de muziek van neoklassieke artiesten zoals Nils Frahm, Jean-Michel Blais en Keith Kenniff op in de Lazy Sunday-playlisten. Jammer, want het impliceert dat deze muziek niet zoveel aandacht vereist. Ook Kenniff maakt pianocomposities die zo helder als kristal klinken. Onder zijn alter ego Helios maakt hij meer elektronisch gedreven muziek, maar nu is hij met Occasus terug als Goldmund. ‘Occasus’ betekent zoiets als de val of het einde van een hemellichaam. Het gaat hier dus om een conceptplaat. De betekenis is dubbel, omdat Kenniff zowel een nachtelijke sfeer neerzet als bitterzoete emoties, zoals afscheid, probeert over te brengen. De pianotoetsen die hij aansluit zijn minimaal. In de verte hoor je de echo’s van zijn pseudoniem Helios terug. De krakende elektronische toetsen zijn op dit album echter spaarzaam. Vaak bouwt de Amerikaan zijn nummers kraakhelder op. Hier is het alsof je naar de nachtelijke hemel met al zijn hemellichamen kijkt. Het gevoel van afsluiting komt in een nummer als ‘Bounded’ mooi naar boven door de drones waarmee hij de track afsluit. Door het minimale karakter van het album krijg je het gevoel alsof je langzaam aan het zweven bent.
In ‘Circle’ is het haast alsof sommige pianoklanken niet helemaal zuiver klinken. Ook dit is een bewuste keuze. Kenniff is een perfectionist, maar er van overtuigt dat het binnen muziek ook gaat om spontaniteit en impulsiviteit. Zodoende heeft hij op Occasus de ruwe randjes niet helemaal glad gepolijst. Het bewijst allemaal dat deze plaat de volle aandacht vereist en niet zomaar een achtergrondmuziekje is. Met slechts enkele elementen bouwt Kenniff een klein maar imposant muzikaal landschap waarmee hij ook een deel van zichzelf bloot legt.
Voor de uitbundige apotheosen ben je op Occasus niet op de juiste plek. En ja, op het eerste gehoor lijkt het inderdaad allemaal een beetje op elkaar. Als je echter wat van je concentratie opoffert, gaat er – letterlijk – een wereld open. Hoewel Kenniff een duidelijk concept voor ogen heeft, kan de luisteraar zelf ook vorm geven aan de muziek. Een knappe prestatie van dit neoklassieke talent.
The Moondoggies - A Love Sleeps DeepJe bent nooit te oud om te leren. Bij het horen van de naam The Moondoggies...
Rival Consoles - Persona Een betere opener dan ‘Unfolding’ had Ryan Lee West niet kunnen kiezen om...