2018-06-07
Downriver Dead Men Go is een post-progband uit Leiden, die in 2010 ontstaan is vanuit de alternatieve rockformatie Caitlin. Nadat de nummers van deze band een steeds filmischer karakter kregen, werd er besloten om het over een nieuwe boeg te gooien en de bandnaam ook te veranderen. Midden 2015 kwam het debuut Tides uit, dat geprezen werd om zijn “mesmerising, atmospheric, melancholic sound”. Begin 2016 werd het album opgepikt door Freia Music en kon het album ook wereldwijd gedistribueerd en gepromoot worden. Nadat dat allemaal goed en wel werd opgepakt, werd er besloten tot een vervolg hierop, die is gekomen in de vorm van Departures. Een album dat voortborduurt op dat melancholische gevoel van melancholieke melancholie. Inderdaad, als er iets bij voorbaat wel te stellen is, dan is het wel dat dit zware kost is. Dit zet je niet zo maar op: hier ga je voor zitten, pak je een flink glas whiskey bij, terwijl je naar buiten kijkt over een herfstig landschap en mijmert over de zin van het bestaan. Ongeveer 68 minuten later zit je compleet vastgezogen in je stoel en weet je niet meer wat je moet doen om uit die stoel op te staan, dus bel je je ouders op om je weer de realiteit in te helpen. Is dit negatief? Nee, in het geval van Downriver Dead Men Go absoluut niet en is dit zelfs een compliment te noemen. Op de wikipedia-pagina van de band valt overigens te lezen dat ze hun naam ontlenen aan een documentaire over Siberië, waar vanwege de vorst de doden niet begraven kunnen worden en zodoende stroomafwaarts lieten drijven om ze ergens anders te begraven.
Maar wat doen ze doen dan? Ze leveren een staaltje muziek dat zich kenmerkt door lang uitgesponnen nummers met een experimentele liedjesstructuur, met soundscapes opbouwend naar een climax. Het is vooral traag, introvert en moody. Sterk voorbeeld hiervan is de introtrack ‘Lamentation’, dat ook werkelijk vier minuten de tijd neemt om vanuit een zacht gezoem op te bouwen tot een filmische climax. ‘Mother’ en ‘Loneliest Of Creatures’ hadden zo afkomstig kunnen zijn van het even duistere album Damnation van Opeth. Het stemgeluid van Gerrit Koekebakker is terneergeslagen en ingetogen en vult de melancholie perfect aan.
‘Prison Walls’ mag misschien wat meer tempo aan het begin bevatten, maar dat is slechts schone schijn. ‘Uncertainty’ steekt er met zijn veertien minuten met kop en schouders boven uit en neemt nog meer de tijd om zich te laten beklijven. Dromerige gitaarlijnen worden afgewisseld met zweverige geluiden uit de keyboards en bouwen zo op qua intensiteit, om tegen het einde toch nog een solide muur van gitaar te presenteren. Opvallend is ook de titeltrack waarin de duduk te horen is, een Armeens dubbelriets blaasinstrument, dat doet denken aan een panfluit en zo een oriëntaals tintje krijgt. De twee opvolgende en afsluitende tracks zijn net eveneens somber van toon. Het moge duidelijk zijn: de ‘slow rock’ op Departures is niet voor iedereen weggelegd, zeker niet in combinatie met de lange speelduur.
Powerized - The Mirror's EyeU gaat vast denken dat ondergetekende een gruwelijke hekel aan powermetal...
The Moondoggies - A Love Sleeps Deep Je bent nooit te oud om te leren. Bij het horen van de naam The Moondoggies...