De band debuteerde in 2014 met het album Whine Of The Mystic, in 2016 opgevolgd door Thought Rock Fish Scale. En nu ligt daar hun derde plaat I’m Bad Now.
In Halifax legt zanger Chapman de basis van de songs. De andere bandleden sleutelen in Montreal verder aan de songs. Dat levert deze keer elf songs op, verdeelt over ruim drie kwartier muziek.
De aangename zangstem van Chapman klinkt op de monotone momenten als het onderkoelde stemgeluid van Lou Reed en op de melodieuzere stukken op het wat nasale stemgeluid van The Only Ones’ Peter Perett.
Het euvel van deze plaat is echter dat de plaat ruim drie kwartier voortkabbelt in hetzelfde (mid)tempo, zonder herkenbare hoogtepunten of markante melodieën. En dan is drie kwartier een hele zit.
Wat het album draaglijk maakt is de zelfspot in de teksten. De titelsong ‘I’m Bad Now’ spreekt boekdelen. En in de song ‘Dull Me Line’ typeert Chapman zijn eigen songs als ”Bored and lazy disappointment art”. Het resultaat van een writer’s block en de onzekerheden waarmee de sinds kort als fulltime kunstenaar opererende Chapman (van oorsprong biochemicus) mee te kampen heeft.
Voor het volgende album zouden de heren van Nap Eyes hun songschrijversproces eens aan een kritische zelfanalyse moeten onderwerpen. Met een biochemicus in hun midden zou dat moeten lukken zou je denken. Als ieder bandlid afzonderlijk een grotere inbreng krijgt en zijn eigen songs aanlevert, moet dat sowieso een spannender album opleveren. Met meer melodie en variatie in tempo komen de stem en de gevatte teksten van Chapman alleen maar beter uit de verf. Genoeg werk aan de winkel dus.
S. Carey - Hundred AcresWanneer je naar een band luistert, is het soms verleidelijk om alleen maar...
Jessica Risker - I See You Among The Stars Jessica Risker is een zangeres uit Chicago die er in een lustig tempo...