Onmiskenbaar kun je de inspiratiebronnen herkennen in de muziek, bijvoorbeeld in nummers als ‘On My Own’ en ‘Scars’. De schurende gitaren met zware distortion die de powerrock hun grunge geluid geven en de schuurpapieren vocalen zijn uiterst herkenbaar. Het viertal gooit er echter steeds een pop sausje overheen, zodat de nummers niet te zwaar worden, maar lichter verteerbaar. Dit is helaas niet een erg succesvolle keus, want de nummers verliezen hierdoor juist aan kracht. Steeds weer lijkt het alsof de band niet door durft te zetten en de liedjes wat afzwakken. De wat gladde productie helpt darbij ook niet echt mee.
Dit is goed te horen in ‘Rise Against’ dat veelbelovend lekker zwaar begint, maar dan uiteindelijk toch in het refrein weer terugschakelt. De groep lijkt niet echt te weten welke kant het op wil, waardoor de langspeler geen richting krijgt. De nummers worden daardoor wat zouteloos opgevoerd en kunnen niet overtuigen. Alleen het aardige ‘Indifference’ wil hier nog wel wat bovenuit stijgen, maar nergens laat de band iets horen waardoor je je vuisten in de lucht wilt steken. En dat is nu juist wel wat de goede grunge bands uit de jaren negentig zo goed maakte: de combinatie van de energie van punk met de zware metalen.
Het is juist deze combinatie die op Frozen Fields ontbreekt. Misschien heeft Chapter7 wat minder goed geluisterd naar de succesvolle bands uit de grunge periode die wel degelijk konden overtuigen, maar hebben ze zich teveel laten leiden door de mindere bands die in het kielzog van de groten een graantje mee probeerden te pikken. Hiermee lopen ze het risico alweer vergeten te zijn voordat ze ook maar bekend zijn geworden.
Mother Bass - Mother BassNog voordat er überhaupt een plaat uitgebracht was, kreeg het Nijmeegse...
The Deep Dark Woods - Yarrow Het Canadese The Deep Dark Woods kwam in 2006 met een debuutalbum met...