A Place To Bury Strangers - Pinned Recensie op Podiuminfo

2018-09-05 Er is iets aparts aan de hand met de nieuwe plaat van A Place To Bury Strangers. Je oren hebben namelijk na afloop geen uur nodig om bij te komen. Een schril contrast met het eerdere snoeiharde noisewerk met shoegaze van het drietal. Nee, Pinned is een album geworden waarop de band zichzelf opnieuw uit probeert te vinden en veelvuldig experimenteert, met een hoofdrol voor nieuwe drumster Lia Simone Braswell.

Braswell vervangt sinds februari van dit jaar Robi Gonzalez en voegt variatie toe aan een band waaruit de inspiratie langzaam uit leek te zijn geslopen. Dat doet ze onder andere door haar veelvuldige gebruik van toms en (open) hi-hats, waardoor de drumpartijen van tracks als ‘Act Your Age’ en ‘Attitude’ speelser en opener klinken dan op voorgaand werk. De noiserandjes in de beats zijn zeker nog aanwezig, maar er zijn ook duidelijk invloeden vanuit de dance- en electrohoek hoorbaar, zoals het New Order-achtige ‘Frustrated Operator’ of drumcomputers op ‘I Know I’ve Done Bad Things’ en ‘Keep Moving’. Braswell drukt echter vooral haar stempel door ook delen van de zang voor haar rekening te nemen, al lijkt de band nog wel duidelijk zoekende in waar het wel en niet werkt. Op de beste momenten (‘There’s Only One Of Us’, ‘Too Tough To Kill’) levert haar zachte, hoog gezongen voordracht een fijne tegenstrijdigheid op met de monotone zang van frontman Oliver Ackerman, maar net zo vaak voegt haar stem eigenlijk maar weinig toe.

Het zoeken naar wat wel en niet werkt is een euvel dat we meer horen op Pinned. Door het flirten met andere genres wil het album maar niet als één geheel aan te voelen. De beste tracks zijn duidelijk nog steeds harde, compromisloze knallers (‘Too Tough To Kill’, ‘Act Your Age’) en hoewel er zeker potentie zit in uitstapjes als ‘I Know I’ve Done Bad Things’ en ‘Was It Electric’ levert dat op deze plaat in elk geval nog geen memorabele nummers op. Bovendien voelen sommige nummers (‘Execution’, ‘There’s Only One Of Us’) niet ‘af’ aan. Doordat de band bovendien ook vaak vergeet om een goede hook of beat te schrijven krijg je toch het gevoel dat de goede ideeën die de band bij vlagen heeft vaak onvoldoende zijn uitgewerkt om de nummers ook te kunnen dragen.

Dat maakt van Pinned een rommelig album dat eigenlijk ook meteen de zwakste A Place To Bury Strangers plaat tot nu toe is. De half uitgewerkte ideeën wegen niet op tegen het nieuwe elan dat de nieuwe drumster duidelijk met zich mee brengt, waardoor Pinned ondanks enkele prima tracks vooral slordig en fragmentarisch klinkt. Dat is niet onlogisch als je bedenkt dat er slechts twee maanden zitten tussen het toetreden van Braswell en de release van de plaat, maar je vraagt je ook af waarom er niet gewoon meer tijd genomen is om de nieuwe dynamiek volledig tot zijn recht te laten komen.

Recensent:Bart Hovens Artiest:A Place To Bury Strangers Label:Dead Oceans