2018-06-27
Het Franse Carpenter Brut maakte furore met loeistrakke en vooral spannende synthwave. Op de eerste drie EP’s die in 2015 onder de noemer Trilogy gebundeld uitkwamen was nagenoeg niets aan te merken. Dat, en de live reputatie van de ‘band’ (eigenlijk een project van de enigmatische Franck Huesco, op het podium bijgestaan wordt door twee makkers) katapulteerde Carpenter Brut binnen no time tussen grote namen als Perturbator of GosT. Kenmerkend voor synthwave als genre, is nu eenmaal dat veel artiesten ongegeneerd zwaar leunen op hun invloeden. Dat is natuurlijk geen probleem. Het lullige daaraan is echter wel dat je op een gegeven moment het gevoel krijgt dat je in de maling wordt genomen. De belachelijke herkenbaarheid maakt het met vlagen bijna een jolige luisterervaring. Dat is ook in het geval van deze nieuwe Carpenter Brut niet anders.
Leather Teethis volgens de bio een soundtrack van de beste Amerikaanse jaren ‘80 film die nooit gemaakt is. De film zou gaan over een quarterback die het meisje van zijn dromen niet te pakken krijgt. De arme man raakt tot overmaat van ramp misvormt bij een ongeluk waarna hij dan maar besluit om rockster te worden met de bijnaam Leather Teeth. In deze hoedanigheid pakt hij alles wat hij pakken kan, het meisje van zijn dromen incluis. Poehee.
De deur in huis dan maar: Opener ‘Leather Teeth’ is vet. Een verbluffend krachtig Dubstep-achtig thema wordt zorgvuldig naar grote hoogten gestuwd om te eindigen in een dikke muur van synths. Maar helaas. Als je na die verbluffende eerste vier minuten eens even likkebaardend gaat zitten wachten op wat volgt, is de teleurstelling groot. De soundtrack blijkt helaas al snel net zo flinterdun als het plot van de fictieve film. Na het eerste nummer is het wel gedaan met de pret en wordt er voortgeborduurd op de meest slappe tracks van bijvoorbeeld de Miami Vice soundtrack. Of van een willekeurige 80’s film met Mel Gibson. Of van Rocky 3 (of 4). Enfin, u snapt het wel. Kitsch.
Begrijp me goed. Hoewel deze plaat veel te veel als een gimmick aanvoelt en van de spanning van zijn vroegere werk maar weinig meer over is, is Carpenter Brut een meester in wat hij doet. Bloedirritant en bij vlagen flauw, maar, toegegeven, goed gejat en angstaanjagend goed uitgevoerd.
Sink The Ship - PersevereHet blijft een confronterende ervaring als er uit het niets een nieuwe term...
Otzeki - Binary Childhood De twee Britse neven Mike Sharp en Joel Roberts vormen samen de band Otzeki...