2018-05-28
De Duitse metalband Caliban wil graag even benadrukken dat het niet vast te pinnen is aan een bepaalde stijl of een bepaald genre. Los van de tijden dat metalcore in de stijl van Killswitch Engage heel populair was, de band metalcore in de stijl van Killswitch Engage speelde, getuige The Opposite From Within uit 2004 en The Undying Darkness uit 2006. Of ja, populair; de stijl was alweer op de terugweg, maar Caliban trok dat door tot 2009. In 2012 kwamen ze met I Am Nemesis en sprongen ze op de djentcore-trein voor een rondleiding door dit genre. Er valt wel te stellen dat Caliban nooit de kartrekker is geweest in een eigen sound en ze stiekem over de barricade meegluren bij wat bij grotere bands in de moshpit werkt. Ghost Empire uit 2014 had bijvoorbeeld weer een dikke Emmure-vibe. Gitarist en songwriter Görtz gaat deze keer heel ver door te zeggen dat hij voor het nieuwe album Elements zelfs geen enkele nieuwe muziek gehoord heeft. Het mag gezegd worden, ze hebben de sound weer wat verder ontwikkeld ten opzichte van de vorige albums. Het is nog voller, grootser, bombastischer, maar ondertussen ook een stuk melodieuzer. Frontman Andy Dörner neemt alle vocalen op zich, zowel de diepe grunts als de zuivere vocalen. Maar, nu komt de maar, in alles doet het weer aan andere bands denken en dan vooral aan een stijl zoals die ook door de britse band Heart Of A Coward gebruikt wordt. Dikke donderende stormriffs die de speakers openbeuken en afgewisseld worden met grootse clean vocals, op de achtergrond voorzien van elektronische effecten. Bijster origineel is het niet en de sound is té dik, wat ten koste gaat van de verstaanbaarheid van de zang van Dörner en het legioen aan gastvocalen.
Een dikke pluim is namelijk wel op te steken voor de indrukwekkende lijst aan gastvocalen. Enerzijds hebben ze Matthi van Nasty en Sebastian Biesler van Eskimo Callboy weten te strikken voor de volledig Duitstalige ‘Ich Blute Für Dich’, anderzijds hebben ze Chris McMachon van Thy Art Is Murder neergezet op ‘Before Later Becomes Never’. Laatstgenoemde maakt een fataal einde aan een track die het aandurft om Dörner zelfs zachtjes te laten zingen. Grote verrassing is Brian Welch, beter bekend als Head van Korn, die zijn stemgeluid laat horen op ‘Masquerade’. Hij neemt een vrij prominente plaats in op de track en laat daarop ook zijn eigen band doorsijpelen in het geluid.
Een track als ‘Carry On’ springt er tussenuit doordat dit het dichtste is wat Caliban ooit komt bij een ballade. Werken doet het wel en het zorgt zelfs voor wat dynamiek op de plaat. Echter, het helpt allemaal niet mee om Elements naar een hoger plan te tillen. Caliban blijft overduidelijk een tweederangs metalcoreband die er niet op uit is zelf iets unieks neer te zetten. Nergens is het echt memorabel, het blijft wat braaf en mat. ‘Been there, done that’ is het devies.
Bleed From Within - EraMetalcore; menig band zal zich vandaag de dag beledigd voelen als ze als...
Robbert Fossen Band - Get Off On It Als bluesman uit Nederland heb je het niet makkelijk. Je staat qua...