2018-06-03
Metalcore; menig band zal zich vandaag de dag beledigd voelen als ze als zodanig bestempeld worden. Het is een genre dat de hype van nu-metal opvolgde en een zekere populariteit verwierf. Vandaag de dag laat het echter een rare smaak in de mond achter bij veel bands, die claimen meer te zijn dan dat. Niet bij Bleed From Within, een Schotse metalband, die het laatste album Uprising in 2013 presenteerde. Nu aan de andere kant van het decennium, komen ze op de proppen met Era. Een album waarop ze laten horen dat metalcore geen vies woord hoeft te zijn zolang het genre maar goed bespeeld wordt. Noem het een comeback, noem het ‘return to form’, noem het wat je wil, maar Era is een uiterst sterk stukje muziek, waar ook liefhebbers van buiten het genoemde genre kunnen genieten. Ze worden veelal geassocieerd met bands als Pantera, Machine Head en Lamb Of God en zijn ook al op tour geweest met Carcass, Amon Amarth, Megadeth, Suicide Silence. Wat de muziek op dit album zo sterk maakt is de dynamiek in de sound en de manier waarop de agressieve stukken met melodie afgewisseld worden. De twee contrasten vullen elkaar en versterken elkaar. De riffs zijn niet puur en alleen van het kaliber beuken, maar worden gespeeld in het belang van de track. Zo wordt een climax ook bespeeld met een bombastische gitaarlijn, zoals bijvoorbeeld goed te horen is in het refrein van ‘Alive’. Ze verkennen diverse hoeken van het muzikale spectrum der metal, maar nergens gaat het van de hak op de tak. Het vloeit gemoedelijk in elkaar over en zo evolueert iedere track.
Sterk element zijn de vocalen van Scott Kennedy. Ook hij voegt melodie toe aan het geheel, zonder over het emotionele randje te gaan, en versterkt de kracht van een track. Hij doet het meeste denken aan een mix van Winston McCall van Parkway Drive en Trevor Phipps van Unearth, waarbij vooral zijn articulatie geprezen mag worden. Hiermee tilt hij de refreinen naar een hoger niveau en hebben ze des te meer impact in de pit. Niets zo heerlijk als die breakdown in ‘Alive’, waarin hij zich uitlaat: “Now I’m living with the enemy!” en de song overgaat in een dikke Pantera-groove, afgesloten met een donderende “Annihilation!” Het had zo een track van Architects kunnen zijn als ze zich zouden wagen aan thrash metal.
Er is geen enkel zwak moment te bespeuren op Era. Als het gas wat terug genomen wordt zoals op het iets toegankelijkere ‘Alone In The Sun’, of het logge, stompende ‘Ruina’, dan komt daar altijd wel weer beuker als ‘Gatekeeper’ achteraan. Als Kennedy in ‘Crown Of Misery’ laat horen dat “There will be hell to pay”, dan geloof je hem op zijn woord. Zo niet, dan zorgt de muziek daar wel voor.
Fatoumata Diawara - FenfoEeuwenoude tradities en de manier waarmee die vervlochten zijn met muziek,...
Caliban - Elements De Duitse metalband Caliban wil graag even benadrukken dat het niet vast te...