2018-06-15
Hoewel ze hun hoogtij dagen al ver achter zich hebben liggen, brengen de Manic Street Preachers nog regelmatig een nieuwe album uit. Hierbij teren ze niet zozeer op het succes dat ze in de jaren ‘90 hadden: de afgelopen jaren zijn de heren ouder en wijzer geworden en proberen ze zichzelf telkens opnieuw uit te vinden. In 2013 speelde op Rewind The Film het akoestische geluid een belangrijke rol, in 2014 lieten ze zich voor het bombastische Futurology inspireren door post-punk en krautrock. En met succes: het album werd overladen met lovende kritieken. Voor Resistance Is Futile hebben ze echter eerlijk toegegeven terug te grijpen naar het geluid van vroeger: het album zou vol staan met “widescreen melancholia”. Weer een nieuwe richting dus. Maar toch ook weer niet.En daar is niets aan gelogen: ondanks dat er veelvuldig gevarieerd wordt tussen subtiele en stevige nummers klinkt alles enorm herkenbaar. Opener ‘People Give In’, ‘Distant Colours’ en ‘Hold Me Like A Heaven’ (met de David Bowie-achtige achtergrondzang) zijn opbouwende nummers die werken van een subtiel, gevoelig intro naar opzwepende gitaarstukken, terwijl de rockende single ‘International Blue’ juist klinkt als een logisch vervolg op Futurology. In alle gevallen is er sprake van een bombastisch en, inderdaad, melancholisch geluid. De klassieke albums als Everything Must Go klinken nooit ver weg, met ‘International Blue’ wordt zelfs subtiel geknipoogd naar ‘Motorcycle Emptiness’ van hun debuutalbum Generation Terrorists. Het grote verschil met de muziek van weleer: alles is twintig jaar later wat berekenender. Het album klinkt heel solide, de spanning wat bij een experimenteler album zou horen ontbreekt. Daarnaast is Resistance Is Futile niet helemaal foutloos. Zo is bijvoorbeeld het nummer ‘Vivian’ muzikaal erg leuk, maar doet de tekst van het refrein (voor zover we daarvan mogen spreken) het nummer geen eer aan.
Wie hoopt op de scherpe randjes van de jaren ’90 zal bedrogen uitkomen: dat station zijn we al een tijdje gepasseerd. Maar wie de Manics van Send Away The Tigers en Futurology in armen gesloten heeft zal zeker niet teleurgesteld zijn. Muzikaal combineert het de Manics van de jaren ’90 met de band zoals we ze nu kennen. Helaas is het album daardoor minder spannend en kleuren de Manic Street Preachers meer binnen de lijntjes dan dat we normaliter van ze gewend zijn. Aan de andere kant: een album dat dichter bij het geluid komt van Everything Must Go gaan we waarschijnlijk niet meer krijgen. Nostalgie is een sterke emotie en daar maken de Manic Street Preachers gretig gebruik van: het resultaat is een gevarieerd en vermakelijk album dat niet hoeft te verrassen.
George Ezra - Staying At Tamara`sHet tweede album van de nog maar 24-jarige George Ezra heet Staying At...
Various - Johnny Cash: Forever Words Op Johnny Cash: Forever Words zijn een flink aantal onbenutte gedichten,...