Embracing The Madness is het derde album van deze in 2012 opgerichte Belgische band. Hoe de albums hiervoor klinken is bij ondergetekende niet duidelijk, maar volgens zeggen heeft het viertal op haar derde album wat meer agressie ingebracht, hetgeen is te horen aan de staccato riffs (ergens tussen Pantera en Metallica) die in de meeste songs te horen zijn. Al is de agressie van die bands nog lang niet aanwezig, maar dat lijkt 23 Acez ook niet na te streven. Dat er af en toe wat akoestische passages in voor komen, verhoogt de dynamiek alleen maar en daarnaast heeft zanger Benny Willaert een licht nasaal, maar prettige stem die prima bij de muziek past.
Soms heeft de muziek een forse groove (‘Animation’, ‘Numb’ en ‘Expectations’), soms is de muziek wat stuwender (‘Cellbound’ en ‘The Deeper Thing’), maar soms ook worden wat epische stukken in de stijl van Metal Church tevoorschijn getoverd (‘Embracing The Madness’ en ‘Freefall’). ‘Shadows’ begint als een powerballad en doet wel wat denken aan de het werk van Annihilator ten tijde van Set The World On Fire.
Zo is eigenlijk alles wel gezegd over deze prima, vet geproduceerde schijf van een kwartet dat gewoon twaalf ambachtelijke metalsongs (inclusief twee instrumentaaltjes) aan ons voorschotelt. 23 Acez pretendeert dan ook niet dat ze vooruitstrevend of origineel zijn. Goede metal maken en de muziek laten spreken is het enige doel dat de heren nastreven en dat doen ze verdomd goed.
Melted Space - Darkening LightRuim twee jaar geleden hoorden we voor het eerst van Melted Space een...
Our Common Sense - Mankind`s Worst To Know Dat de Vlaamse bodem rijk is aan zware metalen was al een tijdje bekend. De...