2018-06-01
Triomfantelijk sierde Papa Emeritus III de albumcover van Ceremony And Devotion, nu lijkt hij in de promofilmpjes van Ghost, aan zijn einde gekomen te zijn. De filmpjes stonden in het teken van de wisseling van de wacht. De bloedlijn van Papa Emeritus heeft geen aanwas meer en onder leiding van Papa Emeritus Zero krijgt Cardinal Copia de kans. Tot zover de verhaallijn waarmee de Zweedse band rondom Tobias Forge zich presenteert. Het succes leidde tot de onthulling van de lang geheim gebleven identiteit van de bandleden, met als toetje de juridische perikelen tussen het creatieve brein en de bandleden. Resultaat personele wisselingen en uitbreiding van de band.
Terug naar het verhaal. Ghost is in een transitieperiode terecht gekomen. Cardinal Copia lijkt een grotere voorliefde te hebben voor muziek van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Dit hoor en zie je terug in de videoclip bij ‘Rats’, de eerste single van het vierde album Prequelle. Al komt het niet geheel uit de lucht vallen natuurlijk, getuige de vlammende keytarsolo op doorbraakhit ‘Cirice’.
Ghost lijkt wat afstand te nemen van de zwaardere metalinvloeden, want waar gitaren voorheen domineerde, gaan ze op Prequelle meer op in het toetsengeweld. Al valt dat na het mysterieuze intro ‘Ashes’ nog niet op. De gitaarsolo`s zijn scheurend en de drums donderen door ‘Rats, het donkere ‘Faith’ (hardste track), en ‘See The Light’, waarop Cardinal Copia oproept om de haat die momenteel gezaaid wordt, links te laten liggen. De kardinaal heeft net als zijn voorgangers een boodschap. De drie tracks borduren voort op Meloria. Na dit drietal blijken de muzikale hints uit de drie teasers geen grapje. Het meest opvallende is Papa Emeritus Zero met een saxofoon. Die horen we op het meeslepende, instrumentale ‘Miasma’, een fraai staaltje instrumentbeheersing, daadwerkelijk terug met een scheurende saxofoonsolo.
De toegankelijkheid waarmee Ghost een mix van metal en hardrock brengt, blijft het sterkste wapen. ‘Dance Macabre’ is bijvoorbeeld een compacte stadionrocker, inclusief meezingmoment, een four on the floor drumritme (disco) en een oorwurm van een refrein. Zo hoor je op Prequelle vaker disco in rock verwerkt, zoals bands als Kiss eind jaren zeventig, begin jaren tachtig dit deden.
Naarmate Prequelle vordert, verdwijnt de hardere rock wat. Met als uitschieter het langgerekte instrumentale ‘Helvetesfonster’ (Zweeds voor venster naar de hel). Het klinkt als een sprookjesachtige suite, die van klein, naar bombastisch, naar hemels gaat. ‘Pro Memoria’ vormt het hoogtepunt doordat alle elementen van het album bij elkaar komen. Het is misschien wel de meest complete Ghost-song tot nu toe. Het album sluit af met een ballad in de vorm van ‘Life Eternal’, dat klinkt als een afscheid van Papa Emeritus III.
Ghost levert met Prequelle, zoals de albumtitel aangeeft, een voorgeschiedenis af. Volgens Forge werkt Ghost volgens een zorgvuldig uitgestippeld meerjarenplan, en zo is Prequelle een album dat voelt als een boek of film waarvan je weet dat er een vervolg komt. Voordeel hiervan is dat je iets hebt om naar uit te kijken, het nadeel is dat het album aanvoelt als een tussenstap. Dat klinkt als een gemiste kans, maar de kwaliteit van de songs belooft veel goeds voor de toekomst van Cardinal Copia en zijn “Nameless Ghouls”.
BMI Goes India - SanskritizedEen muziekwereld zonder niches en crossovers zou ontzettend saai zijn....
Melted Space - Darkening Light Ruim twee jaar geleden hoorden we voor het eerst van Melted Space een...