2018-05-29
Het komt voor dat er recensiemateriaal blijft liggen, bijvoorbeeld omdat andere (major) releases prioriteit hebben. Het schaamrood verschijnt dan soms op de kaken als je dan eindelijk de tijd hebt om dat ene plaatje wat luisterbeurten te gunnen. Je voelt je dan in de maling genomen, deels doordat het commerciële plaatje, dat voorrang kreeg, niet zo boeiend was als je had gehoopt, maar meer nog omdat blijkt dat de plaat die een aantal enthousiaste jongen honden hoopvol op je deurmat hebben laten ploffen, je overweldigt. R van het Nederlandse trio RUV is zo`n plaat. Dat gevoel begint al wanneer je de fraai vormgegeven hoes uit het plastic haalt. Deze wordt gesierd door een wolf, ditmaal niet in schaapskleren, maar in een groene worker. Het groene stuk vinyl is al met evenveel aandacht vormgegeven. De matte groene kleur wordt doorbroken door kleuren van verwering, wat meteen een levendig karakter oplevert. En dan hebben we nog niet eens naar de EP geluisterd.
Wanneer de zes tracks tellende schijf aan zijn eerste speelbeurt begint, blijken alle aanwijzingen te kloppen; spierballenrock, op een blues geschoeide leest, inclusief een groot Amerikaans geproduceerd geluid, rolt je speakers uit. De tracks ronken, sleuren, jagen en slepen naar hartenlust en bovendien blijkt het drietal het instrumentarium goed te beheersen. Zeker het gitaargeluid van Jim Zwinselman mag er zijn. De solo op de langgerekte afsluiter ‘Endless Summer’ is er een die doet denken aan het geluid van de grote gitaristen als Eric Clapton en Gary Moore. Het trio haalt zijn inspiratie duidelijk uit het tweede deel van de vorige eeuw en benoemd terecht John Bonham en Gary Moore in hun persinfo.
Daarnaast noemen ze in die persinfo ook een “frisse” Kurt Cobain en op een track als ‘Antidote’, waarop zanger en bassist Jeroen Nielen iets richting schurende vocalen gaat, horen we die “frisse” Cobain ook terug. Al zou je bij het beluisteren van de EP ook wel aan het eerdere werk van Triggerfinger kunnen denken, waarbij Ruben Block nog wel eens de hoogte in wilde gaan. Toch weet Nielen niet alleen een scherpe sound te creëren, op opener ‘Eye Of The Storm’ klinken zijn vocalen juist ontzettend clean, net als de muziek trouwens, die op het grootste deel van de EP een stuk rauwer klinkt. Al doet de tweestemmige zang op ‘Chasing Dragons’ ook weer vrij glad aan. Het doet wat denken aan de typische alternatieve rock die Amerikaanse bands als Incubus, 3 Doors Down en Bush voortbrengen, al klinkt het gelaagder doordat het instrumentarium een stuk avontuurlijker wordt gebruikt. Op ‘Devil In Me’ gaat het meer naar de swingende bluesrock, die met zijn rollende drums wat doet denken aan de rock`n’roll van Brian Setzer.
RUV maakt op R een meer dan voortreffelijk indruk. Het driemanschap weet niet alleen een stevige muur van geluid te produceren, maar laat ook horen dat het prima kan variëren binnen de muren van het bluesrockgenre.
Herman Brood & His Wild Romance - Golden Years Of Dutch Pop MusicEr was nogal ophef rondom Buying The Band , een documentaire over een...
BMI Goes India - Sanskritized Een muziekwereld zonder niches en crossovers zou ontzettend saai zijn....