2018-06-20
Liefhebbers van Quentin Tarantino kunnen niet om rammelende surfrock heen. Denk aan ‘Woohoo’ door The 5,6,7,8`s (Kill Bill) of ‘Chick Habit’ van April March (Death Proof). Er komt nog steeds nieuw materiaal uit de surfhoek. Neem La Luz dat sinds de oprichting in 2012 It`s Alive en Weirdo Shrine uitbracht. Het debuutalbum rammelde nog flink, maar op Weirdo Shrine ging het onder invloed van producer Ty Segall, meer de psychedelische richting in. Op opvolger Floating Features ontwikkelt La Luz zich richting zwoele droompop. De dames verhuisde van Seattle naar Los Angeles, ofwel naar de bakermat van de surf, Californië. Daarnaast werd Dan Auerbach aangetrokken als producer en is de nadruk meer op de popkwaliteiten gelegd. Dit komt ten goede aan de gelaagde zang die La Luz al in huis had.
Met de instrumentale titeltrack laat La Luz horen hoe je een album goed opent. Het geluid is groot, mysterieus en uitermate geschikt als tune van een serie. De single ´Cicada´ houdt de vaart er in en de muzikale basis blijft behouden, terwijl het geheel wat toegankelijker is dan voorheen. Denk aan hakketak drums, zwoele gitaarklanken en een neurotische orgeltje dat stuwend zijn werk doet, terwijl uiterst dromerige vocalen het plaatje compleet maken. ‘Loose Teeth’ is wat rauwer in de coupletjes, maar de gelaagde harmonieën in de refreintjes trekken je weer terug in dromerige sferen. Op ‘Mean Dream’ wordt afstand genomen van de surf met een psychedelische aanpak, waarbij de gitaar wat meer op de achtergrond ligt en het vooral om de galmende stemmen van de dames gaat. ‘California Finally’ is een ode aan de verhuizing van de dames. De zang van Shana Cleveland doet bij vlagen denken aan die van Jefferson Airplane`s Grace Slick. Cleveland beschikt niet over diezelfde power, maar heeft wel hetzelfde hypnotiserende effect.
‘My Golden One’, een van de sterkste songs, is zo vol van sfeer dat het wederom niet zou misstaan als filmmuziek. De langzaam voortschrijdende track klinkt zo vol dat het doet denken aan het werk van Phil Spector. La Luz speelt veel met het tempo, want net wanneer je zo`n lome track hebt gehad, gooien ze er met ‘Lonely Dozer’ meteen een opzwependere song tegenaan. Dit houdt Floating Features interessant. Wanneer een track als ‘Greed Machine’ minder onderhoudend lijkt, weet songschrijver en toetsenist Alice Sandahl steeds iets toe te voegen, waardoor een track toch beklijft. In dit geval door een toetsensolo en onheilspellend gitaarwerk. Ook ‘Walking Into The Sun’ moet worden genoemd. Deze sterke doowopsong is volledig in de stijl van de girlgroups die Phil Spector in de jaren zestig onder zijn hoede had.
Met ‘Don`t Leave Me On The Earth’ sluit La Luz af met de meest hitgevoelige song van het album. Het refreintje blijft het beste hangen en met zijn speelduur van onder de drie minuten voelt het veel te kort aan. Op deze manier afsluiten, zorgt dat Floating Features naar meer smaakt. La Luz doet er goed aan deze ingeslagen weg te blijven bewandelen.
Gallowstreet - Hot Lava Sex Machine ”Als Jungle By Night een festivalterrein op zijn kop kan zetten met...
Steffen Morrison - Movin`On Als recensent is het soms heel fijn om te horen wat de reactie van je...