2018-07-09
Al stond het slechts twee jaar op rij in de Top 2000, ‘In Your Light’ van Jon Allen is een van de mooiste liedjes uit de geschiedenis van het jaarlijkse evenement. Het liedje van debuutalbum Dead Man`s Suite, leverde Jon Allen weinig op, behalve erkenning van critici. Hij bleef een tamelijk onbekende liedjessmid. Het is alleraardigst om op Wikipedia te lezen dat Allen onder het genre folkrock valt. Rock is alleen niet bepaald de term die bij Allen past. Niet op zijn debuutalbum en nu op Blue Flame, album nummer vier, evenmin. De kracht van de Britse singer-songwriter is dat hij zijn prettige, vaak kabbelende luisterliedjes, open, eerlijk aan de luisteraar presenteert. Allen neemt zijn tijd voor zijn albums. Zijn debuutalbum was een resultaat van vijftien jaar schaafwerk, en al volgde de opvolger pijlsnel, het derde album liet toch weer drie jaar op zich wachten. Allen wacht doorgaans tot hij genoeg zelfvertrouwen heeft om zijn muziek met de wereld te delen.
Ten opzichte van zijn debuutalbum liet Allen op Sweet Defeat en Deep River meer en meer soul toe in zijn folksongs, wat op de twee albums verder het enige nieuws onder de zon was. Allen bleek in die combinatie van soul en folk goed tot zijn recht te komen en zo is Blue Flame het eerste album waarop soul overtuigend de overhand neemt, maar….
Allen heeft een groot probleem. Zijn stem doet teveel denken aan de rasp van een jonge Rod Stewart. Tegelijkertijd hoor je veel gelijkenissen met bestaand werk. Op ‘It`s Just The End Of The World’ lijkt het alsof Allen net naar ‘Sweet Dreams’ heeft zitten luisteren. De zanglijn en het akkoordenschema doen opvallend veel denken aan de klassieker. ‘Stay’ is een kruising tussen Marvin gaye`s ‘What`s Going On’ en ‘Am I The Same Girl’ van Swing Out Sister. Het helpt niet dat Allen tekstueel nauwelijks de cliché`s van (verbroken) liefde ontwijkt.
Waarin overtuigt Blue Flame dan? Vanaf opener ‘Jonah`s Whale’ is het onmogelijk om niet meegesleept te worden door de warme smaakvolle blue-eyed soul. Het is een feest der herkenning door het gebruik van de meest karakteristieke kenmerken uit de soul. Denk aan lage staccato doowop- en warme langgerekte blazersklanken en een jankend orgelgeluid. Op ‘Keep On`Walking’ wordt een funky geluid toegevoegd en op ‘Since You Went Away’ is het de samenwerking tussen stemmige strijkers en de piano die de show stelen. Maar ook de gitaar kan de show stelen, blijkt op de schitterende ballad ‘Hold You in My Heart’.
Jon Allen`s inspiratiebronnen hoor je te duidelijk terug op zijn albums. Ook op Blue Flame hoor je op een fraaie ballad als ‘If You Ever Change Your Mind’, waar het minder soulvol is, de galm van James Taylor en Jackson Browne. Zo blijft de discussie over Jon Allen`s authenticiteit levend. Het gebrek aan een eigen sound wordt op Blue Flame echter ruimschoots gecompenseerd door het hoge niveau van de liedjes. Dat maakt Blue Flame als geheel de beste plaat tot nu toe.
Maaike Ouboter - Vanaf Nu Is Het Van JouJe als artiest zo sterk blijven houden na een talentenjacht is niet voor...
Gallowstreet - Hot Lava Sex Machine ”Als Jungle By Night een festivalterrein op zijn kop kan zetten met...