2018-10-15
Dawes brengt eigenlijk al sinds zijn debuut uit 2009 louter fraaie platen uit, maar pas bij het vijfde album We’re All Gonna Die (2016) werd de band echt interessant. Mogelijk zat van de eeuwige vergelijking met Jackson Browne, wierpen de Californiërs hun traditioneel-Amerikaanse jas van zich af en kozen voor een fris en puntig popgeluid. Behalve een erg sterke plaat leverde dit Taylor Goldsmith en zijn maten een veel eigener smoel op.Het mag daarom verrassend heten dat de vier voor hun nieuwe worp Passwords opnieuw de studio zijn ingegaan met de man die ook de eerste twee albums heeft geproduceerd. Moeten we er wel bij vermelden dat het om niemand minder gaat dan Jonathan Wilson, die de afgelopen jaren als soloartiest furore maakte met prachtplaten als Fanfare en dit jaar nog Rare Birds. Een hereniging kan natuurlijk juist op dit punt in beider carrières ook weer interessant zijn.
Dat producer en band elkaar goed kennen, valt meteen op aan het coherente en vanzelfsprekende geluid dat Passwords laat horen. Je zit meteen in de flow van het album en die raak je tot de laatste noten van de prachtige afsluiter ‘Time Flies Either Way’ niet meer kwijt. Het geheel klinkt kortom als een klok, wat getuigt van artistieke volwassenheid aan beide kanten van de mengtafel. Opvallend is ook dat de factor ‘pop’ nog overheersender is dan op de voorgaande plaat, bij vlagen lijkt het wel of Dawes wederom een stijlbreuk heeft proberen te plegen.
Plaatopener en single ‘Living In The Future’ borduurt met zijn combinatie van knerpende gitaren en bevrijdende synths nog voort op het vorige album, daarna volgt met ‘Stay Down’ en ‘Crack The Case’ niets minder dan een zoete invasie. Een hele fijne overigens, want het schrijven van goede nummers beheerst Goldsmith tot in de puntjes. Toch dient je glazuurlaag niet al te zeer te zijn aangetast om de toon van deze en de meeste andere liedjes van Passwords te kunnen waarderen. Op het opgeruimde ‘Feed The Fire’ en het langdradige ‘Telescope’ na wemelt het van de lieflijkheid.
Wellicht komt dit door het feit dat Goldsmith is geraakt door de pijlen van Cupido; hij mag sinds kort zangeres en actrice Mandy Moore aan zijn zijde rekenen. Zij inspireerde eerder haar ex Ryan Adams al tot het opnemen van break-upplaat Prisoner (2017) en het integraal gecoverde 1989 (uit 2015) van Taylor Swift. Ongetwijfeld vormde ze ook de directe inspiratiebron voor het ongeremd sentimentele ‘I Can’t Love’, het type nummer dat zonder problemen op een Knuffelrock-verzamelaar gezet zou kunnen worden. Opnieuw geen slecht lied overigens, een voorname reden waarom Dawes ermee weg komt. Het valt wel te hopen dat de band in de toekomst niet verder gaat dan dit.
Pieter de Graaf - Prologue Pieter De Graaf zat in de band van Wouter Hamel, maakte muziek voor...
Maaike Ouboter - Vanaf Nu Is Het Van Jou Je als artiest zo sterk blijven houden na een talentenjacht is niet voor...