2018-08-27
Pieter De Graaf zat in de band van Wouter Hamel, maakte muziek voor dansgezelschap Conny Janssen Danst en is een vertrouwd gezicht in Collin Benders’ Kytopia en zijn verschillende orkesten. Daarnaast had hij een eigen trio waarmee Introducing werd uit bracht. Maar De Graaf ontdekte in de jaren van touren dat hij steeds minder plezier haalde uit het avond aan avond reproduceren van muziek. Dat ging van kwaad tot erger en hij besloot te stoppen met zijn tourleven. Sinds dat besluit werkte hij in Kytopia samen met Jonas Pap aan debuutalbum Fermata. Hoewel, zelf noemt De Graaf het geen album maar een project. Als voorproefje werd onlangs de EP Prologue uitgebracht. De conservatorium geschoolde (jazz)pianist, laat op Prologue horen in welke richting zijn emoties hem leiden. Het is namelijk niet zo dat er vooraf composities zijn geschreven. De stukken zijn grotendeels gebaseerd op improvisaties die opgenomen worden en waar vervolgens aan geschaafd wordt tot het voor De Graaf goed genoeg voelt. De stukken op Prologue klinken filmisch en doen denken aan werk van Yann Tiersen en Ludovic Einaudi.
Vanaf stemmige opener ‘Prologue’ weet De Graaf de luisteraar aan zich te binden, mede door het gemak waarmee hij lijkt te spelen. Het is alsof er via de pianoklanken tegen je wordt gepraat. Voor De Graaf komt Fermata voort uit zijn zoektocht naar betekenis en diepte en zo klinkt deze voorbode op dit album ook. Dat vormt het karakter van de zes muziekstukken die puur intuïtief lijken te ontstaan. Dat De Graaf via Wouter Hamel en Collin Benders met popmuziek in aanraking is geweest, klinkt door in de toegankelijkheid van de compacte stukken. Dit geldt zeker voor ‘Hide And Seek’ en ‘A Minor Story’. In het geval van eerstgenoemde zou je zeggen dat De Graaf ook thuis is in dance, want ook al ontbreekt het aan een beat, in het tempo en de structuur voel je die beat wel. Er zit overigens wel een “tikje” in, maar dat haalt De Graaf van de pedalen van de piano.
‘City 40’ heeft een Spacy effect, waarbij het langzame pianospel wordt opgesierd door echoënde oscilloscoopgeluiden. Het heeft een vervreemdend effect. Waar de stukken doorgaans redelijke ingetogen blijven, bouwt afsluiter ‘Rise And Shine’ uit naar een grootse Barok-achtige compositie, al sluit deze verstillend en klein af. Hoewel de basis van Prologue bij de piano ligt, wordt de muziek hier en daar ondersteund door het melancholische cellogeluid van Jonas Pap. Het geeft muziekstukken als het speelse ‘Charlotte`s Daydream’ een extra gelaagdheid.
Prologue is een smakelijk voorproefje op Fermata. De muziek is gevoelig, melancholisch en dromerig en lijkt uitermate geschikt voor de soundtrack van een reis(film). Doordat De Graaf`s zoektocht naar diepte en betekenis eerlijk en toegankelijk wordt overgebracht neemt De Graaf je niet alleen mee op zijn eigen zoektocht, hij triggert je ook om naar je eigen verhaal te kijken. En als je dat nou helemaal niet nodig hebt, dan is het ook een prima EP om mee op te staan, of je dag af te sluiten.
Needlepoint - The Dairy Of Robert ReverieVoor wie met de vroegste vormen van progrock is opgegroeid moet de laatste...
Dawes - Passwords Dawes brengt eigenlijk al sinds zijn debuut uit 2009 louter fraaie platen...