2018-08-31
Voor wie met de vroegste vormen van progrock is opgegroeid moet de laatste plaat van Needlepoint maar eens uitchecken. Het Noorse kwartet speelt een mix van psychedelische progrock en jazzrock die regelrecht uit de late jaren zestig of begin jaren zeventig lijkt weggelopen. The Diary Of Robert Reverie is de vierde plaat van de Noren en handelt over het wel en wee van een fictieve figuur. Een conceptalbum dus, maar wel eentje die niet ellenlang duurt. De negen songs klokken samen iets meer dan een half uur waardoor je niet ‘getrakteerd’ wordt op eindeloze muzikale orgasmen, en niet onbelangrijk: het liedje staat centraal.
Volgens de bijgeleverde bio moeten we bij Needlepoint vooral denken aan bands als Caravan,Camel en Gentle Giant. Ondergetekende voegt daar nog graag Pink Floyd, uit de tijd dat Syd Barrett daar nog de scepter zwaaide, aan toe. Genoeg referentiekaders om de muziek op The Diary Of Robert Reverie te duiden. In de muziek van Needlepoint vallen vooral het doordachte jazzy drumwerk en het Hammond orgel het meeste op, maar er worden nog heel wat meer instrumenten uit de kast getoverd, maar zonder dat het teveel wordt.
Het klinkt allemaal bijzonder relaxt op The Diary Of Robert Reverie, waardoor het maar goed is dat de plaat niet meer dan dat ruime half uurtje duurt. Nu verslapt de aandacht nog niet, maar het is wel de valkuil van dit album; het zachte jazzy spel, de kalme stem van Björn Klakegg en de wat ouderwets klinkende productie doen je na afloop verlangen naar iets pittigers. Neemt niet weg dat er op The Diary Of Robert Reverie zat te geniet valt. De opener ‘Robert Reverie’ is redelijk uptempo en dwingend. Gelijk valt op wat een geweldige muzikanten die vier heren zijn. Ook het hierna volgende ‘On The Floor’ valt op door de gevaarlijk klinkende gitaar en doldrieste drumroffels van Olaf Olsen. Hier kunnen we ook meteen de naam Pink Floyd anno 1967 op plakken en dat kunnen we al helemaal op ‘Grasshopper’ dat een subtiele jazzy drumshuffle, en een doordringende Hammond bevat. Wanneer je de zang hoort, is het alsof Syd Barret weer is opgestaan, maar het is toch echt Klakegg. Daar tussendoor wil het nog wel eens voorkomen dat je er even niet bij kunt blijven, zoals in kalme tracks als ‘Will It Turn Silent’ en ‘In My Field Of View’, ondanks het briljante spel van de heren.
The Diary Of Robert Reverie is een album voor fijnproevers. Progrockliefhebbers die liever ‘van dik hout zaagt men planken’ voor de kiezen krijgen kunnen beter naar iets stevigers uitwijken. Degene die de genoemde namen hoog in het vaandel heeft staan gaat veel plezier aan dit album beleven, al duurt dat plezier maar een half uurtje.
At The Gates - To Drink From The Night ItselfOngeveer vier jaar geleden liet At The Gates met At War With Reality...
Pieter de Graaf - Prologue Pieter De Graaf zat in de band van Wouter Hamel, maakte muziek voor...