2018-09-01
Wanneer we aan Ierse gitaristen denken, gaan de eerste gedachten altijd uit naar Rory Gallagher en Gary Moore. Beide grootheden zijn ons helaas veel te vroeg ontvallen, maar hebben beiden een grote invloed binnen de rockmuziek. Gallagher was vooral van de stevige bluesrock en Gary Moore deed het eerst in de hardrock om daarna zijn hart te verpanden aan de blues. Echt grote namen op dit gebied heeft Ierland na het verscheiden van beide heren nog niet voortgebracht maar Stevie McLaughlin heeft het in zich om de status van cultheld te ontgroeien. De gitarist van Sandstone heeft met Toy Empires zijn eerste soloplaat het levenslicht laten zien en om de lat maar gelijk hoog te leggen wordt hij in het begeleidend schrijven vergeleken met zijn wereldberoemde landgenoten, maar ook Steve Vai en John Petrucci worden opgevoerd. Wel ja, voor minder doen we het niet. Wat in ieder geval duidelijk wordt is dat McLaughlin sfeervolle progrock/hardrock maakt die eerder doet denken aan het werk van Gary Moore toen hij nog in de hardrock participeerde, dan aan de andere voorbeelden. Eigenlijk past zijn muziek nog het best bij zijn band Sandstone. Verwacht van McLaughlin dan ook geen “gitaarhalzen-gefiets” in de stijl van Steve Vai of Joe Satriani, maar vooral sfeervol gitaarwerk dat het liedje dient. Het is altijd een verademing als die conclusie getrokken mag worden bij een gitaristenplaat. Als je dan ook nog bedenkt dat de man alle instrumenten zelf heeft ingespeeld en daarbij ook nog verdienstelijk zingt kun je niet anders concluderen dat we er weer sfeervolle rockplaat bij hebben die liefhebbers van Sandstone ogenblikkelijk dienen aan te schaffen (zijn die liefhebbers er überhaupt wel in Nederland?).
De plaat begint uitermate sterk met twee sfeervolle hardrocksongs die een goed gevoel geven. De hedonisten onder de rockliefhebbers komen ruimschoots aan hun trekken met de gedragen melodieën en melodieuze gitaarloopjes en jawel zelfs de piano is redelijk dominant aanwezig. Songs met kop en staart, daar draait het dus om, niet heel origineel, maar ijzersterk uitgevoerd. In de derde track ‘Apocrypha’ en het vijfde nummer ‘Prophetic Skies’ gaat McLaughlin wat meer los, alsof hij hier pas alle schroom van zich af durft te gooien. Hier gooit hij er wat pittiger gitaarpassages in en de tracks wisselen daarbij lekker van tempo, zodat we meer de progrock binnen schieten. Ook in ‘Chimera’ laat hij zich wat meer gelden, net zoals in het lange afsluitende ‘Memories Of Eden. De enige keer dat McLaughlin wat minder uit de verf komt is in ‘Depletion’ waarin in de rustige passages duidelijk wordt dat McLaughlin niet de vocale skills heeft van Sean McBay, zijn maatje in Sandstone.
Toy Empires is een hele mooie plaat en verdient het om gehoord te worden. Steve McLaughlin, maar ook zijn band Sandstone, verdienen het op basis van muzikale kwaliteiten om veel bekender te worden dan ze nu zijn. Misschien ligt Ierland dan toch nog te veel in een uithoek?
Chalice - Ashes Of HopeWat is dat toch met die Belgen? Met hun voetbal lopen ze inmiddels mijlenver...
The Autumn Almanacs - All Work And No Play Makes Jack A Dull Boy Een internationale band die gevestigd is in Den Haag en Keulen en een Engelse...