2018-08-05
Wie ooit beweerde dat Parkway Drive zich zou blijven herhalen met een vaste metalcore-formule, krabt zich nu waarschijnlijk flink achter de oren. Wat heeft deze band een ontwikkeling doorgemaakt. Met Atlas werden er al heel voorzichtig stapjes gezet naar nieuwe elementen en met Ire hebben ze een toegankelijker geluid volledig omarmd. Een toegankelijker geluid met elementen die eveneens perfect aansluiten op een meer uitbundige liveshow, waarbij publieksparticipatie volledig wordt uitgebuit. Op een goede manier; de band staat niet voor niets steeds meer als headliner geboekt. Een stijgende lijn die zowel band als publiek zeer lijken te waarderen en dus ook voortgezet wordt op Reverence. Bruut, met een flinke dosis aan meezingbare gitaarlijntjes en meezingrefreintjes, en toch onmiskenbaar Parkway Drive. Iedere ontwikkeling die een band maakt om iets nieuws neer te zetten, moet aangemoedigd worden. Als je immers van mening bent dat ze keer op keer een nieuwe Horizons of Deep Blue moeten maken, dan kun je net zo goed naar die oude platen blijven luisteren. Een nieuwe sound betekent meer variatie in de setlist en een band die er zin in heeft om voor een langere tijd mee te gaan en niet vast te roesten in steeds hetzelfde liedje. Zo krijgen we op Reverence nog meer de cleane stem van frontman Winston McCall te horen, wordt de wisselwerking tussen bruut en melodieus nog meer opgezocht en wagen ze zich voor de eerste keer aan ballades. Nee, geen semi-ballades die halverwege alsnog ontploffen, maar een McCall die echt zijn zangstem opzoekt.
Die ballade is de afsluitende track ‘The Colour Of Leaving’. Een nummer dat qua opbouw veel weg heeft van ‘Hurt’ van Nine Inch Nails, waarbij dat haast opzettelijk lijkt te zijn. Het is Parkway Drive op de meest sentimentele tour. Heel gewaagd, maar hiermee laten ze zien meer in hun mars te hebben dan brute gitaarmuren bouwen. ‘Cemetery Bloom’ is er ook zo eentje, maar heeft gevoelsmatig meer weg van een intermezzo. Twee tracks die verdacht veel op elkaar lijken qua opbouw zijn ‘Prey’ en ‘The Void’, waarbij ze overduidelijk de formule van ‘Vice Grip’ (van Ire) hebben geknipt en geplakt. Beiden beschikken over een melodielijn die Iron Maiden-esque wijze makkelijk mee te neuriën is. Muzikaal zijn het voor deze Australische formatie inkoppertjes, maar zelfs Parkway Drive op een iets mindere dag is nog beter dan de gemiddelde metalcoregroep.
Die klasse laten ze bijvoorbeeld weer horen op opener ‘Wishing Wells’ waarbij alle goden het moeten ontgelden met een donderende “Because tonight I am killing Gods!”. Ook Rage Against The Machine laat zich steeds meer gelden in de vorm van ‘Absolute Power’, waarbij een regel als “The truth drops like a bomb” een regelrechte ode lijkt te zijn. Bombast en show zijn nog nooit zo sterk vertegenwoordigd geweest op een album van Parkway Drive. Dat pakt niet bij iedere track even sterk uit, maar hoe dan ook, Parkway Drive heeft nog nooit zo divers geklonken als op Reverence.
The Band Of Heathens - Live Via SatelliteBegin vorig jaar verscheen Duende , het vijfde studioalbum van The Band Of...
Entering Polaris - Godseed Hadden we al eerder gezegd dat de metal in België aan een ongekende opmars...