2018-08-09
De eerste bemande vlucht van het Russische ruimtevaartproject Soyuz eindigde op 24 april 1967 in een catastrofe. De parachutes, nodig voor een veilige terugkeer op Aarde, weigerden dienst en de Soyuz crashte, Het kostte kosmonaut Vladimir Komarov het leven. Nu , 51 jaar later, is de tragedie met de raket een bron van inspiratie voor Gazpacho, al handelt haar tiende album Soyuz niet alleen over de ramp, het geeft wel de teneur van de songs, die handelen over verhalen van mensen en gebeurtenissen bevroren in de tijd, weer. Duidelijk is dat de Noorse progrockers lekker gesetteld zijn binnen hun eigen geluid. Van een geijkte vorm van progrock is overigens allang geen sprake meer. De band, altijd al een buitenbeentje binnen het genre geweest, maakt op Soyuz een soort alternatieve rock waarin steeds vaker namen als Radiohead, Anathema en zelfs Muse opduiken. Grootste ijkpunt binnen de muziek van Gazpacho is de stem van Jan-Henrik Ohme die een geluid produceert dat ergens tussen Thom Yorke (Radiohead), Matthew Bellamy (Muse) en Vincent Cavanagh (Anathema) in ligt. Zijn stem vormt dan ook een perfect huwelijk met de somber getoonzette muziek. Breed uitwaaierende gitaarloopjes, veel elektronica, piano in alle vormen en een delicate ritmesectie maken de muziek mysterieus en ongrijpbaar.
De opener van het album heet ‘Soyuz One’, een Radiohead-achtige track, waarin Ohme heerlijk klagend zijn voordracht doet en waarin Jon-Arne Vilbo af en toe even stevig zijn gitaar laat spreken, maar daarnaast valt de band ook terug op een gedragen tapijt van zweverige toetsen en elektronica. Een beetje misplaatst is het stukje viool aan het einde van de song. Alsof de band nog ergens een stukje had liggen en dat er maar domweg ergens achter heeft geplakt. Hierna knalt ‘Hypomania’ er even lekker stevig in. De vergelijkingen met Muse zullen hier ongetwijfeld door velen getrokken worden, maar de song is, zoals we van Gazpacho gewend zijn, van hoog niveau. Hierna is het weer gewoon Gazpacho wat de klok slaat.
Het rustige door een mooi pianoloopje gedragen ‘Exit Suite’ wordt gevolgd door ‘Emperor Bespoke’ dat wat van de folkinvloeden, die de band altijd wel ergens aan haar muziek toevoegt, laat horen. Mooi is het eenvoudige pianothema van ‘Sky Burial’ dat bijna gedurende de hele song op de achtergrond aanwezig blijft. Het langste nummer van Soyuz heet ‘Soyuz Out’ en duurt maar liefst dertien minuten en is de meest beklemmende track van het album.
Soyuz laat ons in dubio achter. Aan de ene kant zakt Gazpacho nooit door een ondergrens en handhaaft haar door haar zelf opgelegde hoge niveau moeiteloos. Aan de andere kant weet je na tien albums onderhand wel wat je kunt verwachten van de band. Daarbij is het voor te stellen dat er genoeg mensen zijn die de stem van Ohme slecht trekken en dat in combinatie met de moeilijk te peilen en soms wat klinisch klinkende muziek er voor zorgt dat Gazpacho nooit voer voor het grote publiek wordt. Niettemin is Soyuz wederom een topalbum van de Noren.
Lunatic Soul - Under The Fragmented SkyEen album met kliekjes van een vorige plaat in elkaar flansen is een...
Daan Kleijn - Passages Passages is de titel van het tweede album wat het jazztrio van Groninger...