2018-08-04
Wie Zeal & Ardor in eerste instantie hoort, zal denken dat het om een slechte grap gaat. Traditionele gospelsongs gemixt met black metal, dat zijn twee genres beiden aan het andere uiteinde van het muzikale spectrum liggen. En toch, weet de muzikale vader Manuel Gagneux in zijn eentje deze twee uitersten samen te brengen alsof ze altijd al bij elkaar hoorden. Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel weet hij de Amerikaanse slavernij in nauw contact te brengen met het rebellie tegen monotheïsme, dat gepaard gaat met de black metal. Eerste album Devil Is Fine was een aangename kennismaking met deze blend, waarbij er een tipje van de sluier werd opgelicht waar toe Manuel in staat is. Nieuwe plaat Stranger Fruit pakt al deze potentie en weet deze voor de volle honderd procent te benutten. De kracht van wat Manuel doet zit in de manier waarop de stijlen in elkaar overvloeien. Een sterk voorbeeld op Devil Is Fine was het nummer ‘Come On Down’, waarbij de track heel bluesy en met een handklap ingezet wordt, maar op de achtergrond de blastbeat en de gitaar aanzwelt en de melodie meeneemt naar black metalterrein. Beide elementen vullen elkaar aan, waarbij je volledig op kunt gaan in beiden. Op Stranger Fruit wordt deze opbouw vaker gebruikt, gevarieerd en opnieuw ingevuld, waarbij een bijna a capella begin gemaakt wordt met een handklap zoals ‘Don’t You Dare’ en ‘Ship On Fire’ dat doen. Maar andersom kan ook, waarbij ‘Fire Of Motion’ of ‘Waste’ met vuig gitaarwerk begint. Alles wordt zo vakkundig bespeeld, niets wordt er zo maar met de kladden bij gegrepen en de genres versterken elkaar.
Door de hele plaat zijn er wat momentjes opgenomen die wat meer experimenteel van aard zijn. ‘The Hermit’, ‘The Fool’ en ‘Solve’ zijn enkele elektronische passages die als adempauze zijn ingezet en bij een lesje meditatie niet zouden misstaan. Echter, een vreemde keuze blijft het om ‘Coagula’ achter ‘Solve’ (twee intermezzo’s) te plaatsen, waarbij we aankomen bij een punt dat beter had gekund: de verdeling. Het album start al met ‘Intro’, een ingetogen voorproefje van wat er komen gaat, die overgaat in de rustigere track ‘Gravedigger’s Chant’. Een sterke track met een hoop gevoel voor drama, maar kalmer van aard, waardoor de plaat een iets te lange aanloop nodig heeft, voordat de luisteraar echt krijgt waar hij of zij voor komt. ‘Servants’ daarna maakt het overigens weer helemaal goed. Afsluiter ‘Built On Ashes’ pakt alles nog een keer samen op soulvolle wijze in een stevige climax.
Hoe geweldig dit album en het concept ook is, de grote vraag is wat het volgende werk gaat brengen. Wordt dat eenzelfde soort plaat? Grijpt het andere genres bij de kladden? Stranger Fruit geeft namelijk wel het gevoel af dat hij werkelijk alles eruit heeft gehaald wat er uit te halen is.
Street Dogs - Stand For Something Or Die For NothingDe Street Dogs schieten furieus uit de startblokken: ”Stand For Something...
Lunatic Soul - Under The Fragmented Sky Een album met kliekjes van een vorige plaat in elkaar flansen is een...