2018-09-21
Op hun Spotify-pagina noemt de Schotse band Modern Studies zichzelf ‘feral pop outliers’, wat zo ongeveer neerkomt op de uitschieters van de sombere pop. Maar op Welcome Strangers laten zij deze kant van de popmuziek niet horen. Nee, op dit tweede album van dit kwartet klinkt geen ellende of verdriet, maar juist optimisme. Uitschieters kunnen zij zichzelf echter nog wel blijven noemen, maar dan wel op een zeer positieve manier. De band heeft geen last gehad van de ‘moeilijke tweede’ en als dat toch zo geweest is, dan hebben zij dat in zeer fraaie folk- en dreampop weten te verpakken.Modern Studies begint het tweede album rustig. Langzaam wordt ‘Get Back Down’ opgebouwd tot een niveau bereikt is dat muzikaal doet denken aan Sufjan Stevens: erg filmisch, erg rijk, erg vol, maar nergens te bombastisch. De samenzang van Emily Scott en Rob St. John kan omschreven worden als slepend, maar dit doet de kwaliteit eigenlijk geen eer aan. Slepend klinkt te negatief voor de harmonieuze zang van dit duo. De diepe, zware stem van John vormt een groot contrast met de veel lichtere, zwierige sound van Scott. En dat terwijl zij negen van de tien keer niet meegaan in de steeds groter wordende songs. Maar toch werkt het: beide stemmen samen vormen een ontzettend harmonieus geluid, een volledig geluid, een aangenaam geluid. En zo aangenaam als de stemmen klinken, zo aangenaam is de muziek ook te noemen.
Het is echter wel zo dat de muziek meer variatie laat horen dan de twee vocalisten. Eerder gezegd, hun stemmen zijn absoluut aangenaam, maar meer variatie in bijvoorbeeld de intensiteit van de stemmen had er hoogstwaarschijnlijk voor kunnen zorgen dat dit album de status van een absoluut pareltje zou weten te bereiken. Maar hoewel er vocaal wellicht niet zoveel variatie aanwezig is, zijn er toch nummers die duidelijk boven de muurbloempjes uit steken. Neem bijvoorbeeld ‘The House’, een nummer waarin al iets meer de grenzen worden opgezocht: het is muzikaal bombastischer door een partij blazers. De song wordt rustig opgebouwd en de vocalisten kunnen in dit geval niet achter blijven, ze gaan dan ook tot op zekere hoogte mee met de toenemende intensiteit.
De meeste van de nummers op Welcome Strangers hebben een ietwat trage opbouw, waardoor zij vaak pas op tweederde van het nummer volledig tot bloei komen. Nu kan die trage opbouw als iets negatiefs gezien worden, als een saaie inleiding tot ‘daar waar het om gaat’, maar zonder deze intro’s komt de bloei van de nummers niet tot zijn recht. Ook hier geldt dat het niet alleen om de eindbestemming gaat, maar dat de reis een minstens net zo groot aandeel heeft in de totale ervaring. Met ‘Phosphene Dream’ wordt Welcome Strangers afgesloten, een nummer dat langzaam vervaagt en steeds delicater wordt. Als dit een gevalletje ‘moeilijke tweede’ was, dan heeft de band hoge verwachtingen geschapen voor de opvolger.
Left Hand Georges - Back HomeMet zijn naar hem vernoemde Left Hand Georges & Friends probeert de...
Get Well Soon - The Horror Waar de vorige plaat LOVE heet en een vehikel was om de liefde, de meest...