2018-12-18
Toen het het uit Noorwegen afkomstige Espen Berg Trio twee jaar geleden debuteerde met het album Mønster kwam de internationale media bij het recenseren ervan superlatieven tekort. Gesproken werd onder meer over een opwindende, niet te stoppen muzikale golf die er door de moderne jazzwereld stroomde, waarvan de gevolgen nog heel lang voelbaar zouden zijn. Toeval of niet, dit jaar verscheen Bølge en laat dat nu precies de Noorse vertaling zijn van golf. De pianist verwijst hier echter niet naar de reacties die zijn debuut teweeg brachten, maar naar naar de krachten die bij elkaar komen en gezamenlijk een golf doen ontstaan. Zo wordt ook de albumcover gesierd door een van bovenaf gefotografeerde, wilde en uit twee kleuren bestaande zeegolf.Verschillende stromingen komen bij elkaar in Bølge. Traditionele jazz waarin de invloeden van bijvoorbeeld Dave Brubeck of de van John Coltrane Quartet bekende McCoy Tyner overduidelijk aanwezig zijn en ook een zeer innovatief maar eigentijds geluid van deze technisch zeer vaardige muzikanten bepalen het geluid van dit album.
In ‘Hounds Of Winter’ wordt melodieus geopend met heerlijk ontspannen pianoklanken waarbij de contrabas van Borour Reinert Poullsen en de drums van Simon Olderskog Albertsen voor een solide ritmebasis zorgen. Dat deze track wellicht bekend voorkomt is niet vreemd. De compositie is afkomstig van Sting en verscheen op zijn succesvolle soloalbum ‘Mercury Falling’ uit 1996. Het klinkt in de uitvoering van dit trio weliswaar ietwat frivool maar het blijkt stilte voor de storm. ‘De Golf’ lijkt pas bij ‘Maetrix’ in beweging te komen. Het samenspel van de drie wordt onstuimiger en, eerlijk is eerlijk, het geluid wordt iets minder toegankelijk of, anders gezegd: avontuurlijker voor de geoefende jazzliefhebber. Berg zelf verklaarde onlangs zijn ‘Golf’ wetenschappelijk, noem het mathematisch, te benaderen. Constante waarden vormen dikwijls de basis van zijn muziek waarbij de dynamiek en intensiteit als variabele factoren kunnen worden beschouwd. Bovendien hangt tijdens het opnemen in de studio veel af van de interactie in de studio. Een mooiere omschrijving van zijn muziek zouden wij niet kunnen verzinnen. Op de helft van de tien tracks, waarvan er negen zelf geschreven zijn, wordt de luisteraar meegetrokken in een draaikolk en alle kanten op geslingerd. ‘Cadae’ vliegt werkelijk alle kanten op en toont nog eens de vakbekwaamheid van het trio. Fascinerend drumspel en onnavolgbaar baswerk ondersteunen de vliegensvlugge pianoklanken van Berg. Rustig achterover leunen is er niet bij. De geldingsdrang lijkt te vaak belangrijker dan het gevoel. Het trio is er te vaak op uit om de luisteraar uit te putten. Het gevoel dat je krijgt wanneer het bijna niet meer lukt om terug te zwemmen naar de kant vanwege de sterke stroming. Kortom: zwaar vermoeiend.
Of het Espen Berg Trio met deze tweede worp wederom een zelfde golf van opwinding zal doen ontwaken lijkt onwaarschijnlijk, maar dat de kwaliteit weer niets te wensen overlaat staat buiten kijf.
Bekken & Gjems - SpellWie in Noorwegen op zoek gaat naar de huidige voorvechters van de...
Yugen - Yugen Yügen is het debuutalbum van het gelijknamige duo Marthe Lea (saxofoon,...