En zijn debuut lijkt een aangename verrassing. Hoewel de vergelijking met The Beatles zeker op gaat, voeren twee Amerikaanse stromingen op dit album de boventoon: tijdens ‘Don’t Want To Say Goodbye’ en ‘Cash For Gold’ horen we surfpop zoals we het kennen van The Beach Boys, terwijl nummers als ‘It Won’t Be Too Long’ en ‘Till Tomorrow Goes Away’ juist meer voorzien zijn van een countrysausje. Beide soorten muziek heeft Clarke zonder meer in de vingers. Gedurende het album wordt er moeiteloos geschakeld of, in bijvoorbeeld het geval van ‘Think I Might Be In Love’, gecombineerd. Vernieuwend kunnen we de muziek van Cut Worms niet noemen, maar het is verfrissend om een album te horen wat uitblinkt in eenvoud en al zo snel vertrouwd klinkt.
Het is moeilijk om een met de kennis van nu een muzikant te beoordelen waarvan de muziek zo diep geworteld zit in de jaren '60. Het gemak waarmee Clarke muziek maakt die niet zou opvallen in een playlist met bands als The Beach Boys is lovenswaardig. Toch voelt de muziek ook wel als een gimmick. Echte topnummers ontbreken: als je na twee of drie nummers eenmaal aan het verrassende geluid gewend bent, gaat Hollow Ground onopgemerkt aan je voorbij. Jammer, dus zal Cut Worms met het volgende album moet gaan bewijzen dat het meer is dan de gimmick.
Kubilay Kaya - Wanneer Je Er Langer Naar Luistert, Wordt Het Best Mooi Kubilay Kaya vertelt op zijn eerste EP Wanneer Je Er Langer Naar Luistert,...
Bekken & Gjems - Spell Wie in Noorwegen op zoek gaat naar de huidige voorvechters van de...