2018-08-23
Toen ondergetekende in 2013 het debuutalbum van het Vlaamse Quasiland op het bordje kreeg, wist het zevental onder aanvoering van Wannes DeBoes niet volledig te overtuigen. De band wist ons echter wel goed bezig te houden met de poëtische teksten in een popjasje. Ondanks een paar tracks die de potentie van de band verraadde werd Quasiland nooit memorabel. Je verliest elkaar uit het oog, tot in 2018 Luna Fantoma verschijnt. Dan is de vraag natuurlijk of er vijf jaar later en bezettingswisselingen verder, iets is veranderd aan het geluid van de band. Belangrijker nog, weet Quasiland ditmaal wel te overtuigen?Quasiland is niet afgestapt van het abstracte en het poëtische, neem alleen al de albumcover. En is die titel een verklaring voor die vreemde bol op de cover van het debuutalbum? Het artwork aan de binnenkant van de hoes, wat is het? Een formule, een doolhof? Zeg het maar. Toch is het met opener ‘Beestje’ wel meteen raak. DeBoes laat in zijn zang een rauwheid horen die in combinatie met de muziek een punk al dan niet `80`s new wave karakter oplevert. De springerige opener zet meteen de toon.
Quasiland vermengt genres als soul, funk, pop en punk moeiteloos met elkaar en het lijkt daardoor alsof Luna Fantoma alle kanten op schiet. Tegelijkertijd klinkt spontaniteit door, die juist op het debuutalbum ontbrak. Wanneer je vervolgens naar de titeltrack luistert, valt op dat de teksten minder abstract zijn. DeBoes verwerkt zijn kijk op de wereld en de daarbij behorende frustraties in zijn teksten. Er wordt iets minder aan de verbeelding over gelaten, al schuwt Quasiland het nog steeds niet om de grijze massa van de luisteraar aan het werk te zetten. Zo lijk je op ‘Jan’ met een lieflijk slaapliedje te maken te hebben, totdat de hoofdpersoon in de tekst opduikt en de muziek verandert in een sfeer die wat doet denken aan de mystiek van ‘A Forest’.
Luna Fantoma is een ode aan chaos en dat hoor je terug in het verloop van ‘Buurman’ en op ‘Levin’. Dit gaat over in het contrasterende ‘Vrienden Van Het Voorval’. Waar het debuutalbum meer raakvlakken had met Spinvis en Talking Heads, is het juist Raymond van het Groenewoud die van invloed lijkt bij het horen van ‘Bedelboefjes’, hoogtepunt ‘Vrienden Van Het Voorval’ en het sfeervol deinende, Franstalige ‘Bonheur’. Op de laatste twee kleurt het zoete stemgeluid van Abigail Singo-Magou fraai met die van DeBoes. Muzikaal roept het chaotische karakter vaak het tegendraadse werk van Arno Hintjens en TC Matic in gedachten, bijvoorbeeld op ‘Bèlgium*’.
Quasiland is er vijf jaar na het debuut in geslaagd om met Luna Fantoma een opvolger af te leveren die de potentie van enkele tracks op Quasiland ruimschoots waarmaakt. Het geheel doet minder zwaarlijvig aan. Dit zit hem vooral in de concretere teksten die meer in balans zijn met het springerige, chaotische karakter van de muziek. Dit maakt dat Luna Fantoma niet meer luisterbeurten krijgt om het album te doorgronden, maar juist omdat het een heel lekkere plaat is.
Caroline Says - No Fool Like An Old FoolCaroline Sallee moet haast wel een oude ziel hebben. Zo blinkt de inmiddels...
Valentine - The Alliance Nadat Robby Valentine met zijn band Valentine in 2014 Bizarro World...