Rolling Blackouts Coastal Fever - Hope Downs Recensie op Podiuminfo

2018-08-17 Hope Downs is pas het debuutalbum van dit Australische bandje Rolling Blackouts Coastal Fever, en dat terwijl de band al zo’n vijf jaar meedoet op het niveau in de muziekwereld waar men niet onopgemerkt blijft. Dat laatste is dan ook niet het geval geweest, want door middel twee EP’s heeft dit vijftal van zich laten horen tijdens hun vijfjarige bestaan. Deze EP’s werden goed ontvangen door muziekcritici en met deze bevestiging werd het tijd voor het echte werk: een debuutalbum. Een heel erg sterk debuutalbum zelfs, genaamd Hope Downs.

Na de plaat van voor tot achter beluisterd te hebben, is er één ding dat direct opvalt: wat een energie. Op dit album is geen enkel nummer te vinden dat qua energielevel afdaalt tot het niveau van een ballad. Dit betekent echter niet dat dit gemist wordt. En zeg nu zelf, van een band die zichzelf binnen het genre van de softpunk plaatst, moet je ook gewoon geen ballad verwachten. De energie op Hope Downs is vrij constant, maar desondanks niet eentonig, saai, of vervelend. Er lijkt geen sprake te zijn van een zogenoemde ‘inkakker’. Grote kans dat dit komt door de bezetting van de band, want de drie gitaristen (die tevens negen van de tien keer flink tegen elkaar in spelen) zijn daarnaast ook nog eens vocalisten. Aan variatie in dit geval zeker geen gebrek. Het houdt Hope Downs interessant, en de luisteraar nieuwsgierig.

Dit vijftal houdt het spannend, want ze kleuren weliswaar binnen de lijntjes maar wel met een echte, overduidelijke signature sound, die voor een band tegenwoordig van absoluut levensbelang is. Ze houden het niet alleen muzikaal spannend door het onderscheidende, ‘buiten de box’ samenspel, maar ook tekstueel gezien levert de band niet in. Deze muziek zou, over het algemeen, gekenmerkt worden door rebelse teksten. Niet in het geval van Rolling Blackouts Coastal Fever, waar sprake is van meer diepgang. ‘Mainland’ is bijvoorbeeld zo’n song met diepgang, waar over de vluchtelingencrisis in Italië wordt gezongen. Nu is het echter wel zo dat de teksten pas opvallen als de luisteraar daar echt zijn aandacht op focust, want op het eerste gehoor zijn het wel de gitaren die het hoogste woord voeren. Hope Downs klinkt weliswaar jong, energiek, en onbezonnen, maar dit is slechts schijn. Tekstueel is de plaat net zo krachtig als het gitaarspel, alleen vereist het meerdere luisterbeurten om dit allemaal tot z’n recht te laten komen. Maar met een plaat als deze, is dat zeker geen straf te noemen.

Een Australische muziekjournalist wist, waarschijnlijk na lang nadenken, toch een puntje van kritiek te vinden. Zo schreef hij dat de muziek van Rolling Blackouts Coastal Fever niet verder zou reiken dan de grenzen van de indierock. Maar is dit een must? Vast niet, en ongeacht dit puntje is Hope Downs gewoon een erg aangename plaat om naar te luisteren. De mannen hebben de hoge verwachtingen, die ze zelf gecreëerd hebben door puike EP’s (Tall Tight (2015) en The French Press (2017)) af te leveren, zeker waargemaakt. OOR omschreef Hope Downs als een album met ”stuk voor stuk hits met een kartelrandje”, en dat is een erg treffende omschrijving voor dit album.

Recensent:Myrthe Giesen Artiest:Rolling Blackouts Coastal Fever Label:Subpop