2018-08-30
De jaren tachtig worden nog wel eens bestempeld als de slechtste periode in de popgeschiedenis. De synthesizer deed massaal zijn intrede en er gebeurde veel op productioneel vlak. Bijvoorbeeld de toevallige totstandkoming van het typische door reverb beïnvloedde drumgeluid. Maar alles komt na verloop van tijd weer terug en zo kom je bij nieuwe albums en artiesten regelmatig termen als vintage `80`s of `80`s-inspired tegen. De Vlaamse Esther van Hees alias Esther Von Haze bijvoorbeeld, mailt U dan met de vraag of we haar debuutalbum willen recenseren en daar zegt ondergetekende, kind van de jaren tachtig, dan geen nee tegen. Zelfs niet als de singer-songwriter zelf uit het begin van de jaren negentig stamt. Want hoewel de grunge het heldere productiegeluid uit de jaren `80 vakkundig om zeep hielp, waren het in de jaren negentig de ballads van Vanessa Williams, Tony Braxton en Withney Houston`s werk voor The Bodyguard die het wijdse geluid van de `80s vocals trouw bleven.
Dat alles hoor je terug op het gelijknamige debuutalbum, waarop de Vlaamse veel verschillende kanten van zich laat horen. Ze stapt daarbij moeiteloos over van ballads naar dansbare synthpop. Hierbij slaagt het Amsterdamse producersduo Nelson & Djosa (Giovanca, Ntjam Rosie) erin om het jaren tachtig-geluid te vangen, maar met een frisse vertaling naar het heden. Dat hoor je muzikaal terug op de synthpoptracks als het dansbare ‘Karma Is Real’, het jazzy gezongen ‘Stay Wild’, en de fascinerende spacy synthpop van ‘These Walls’. Maar je hoort het ook terug aan het wijdse geluid van de zang, die als het ware los lijkt te komen van de muziek. Dat valt vooral op bij de ballads, waarvan ‘As I Walk On By’ het beste voorbeeld is. Deze meeslepende ballad over verloren liefde is misschien niet origineel, de uitvoering is bijzonder sterk. Daarnaast klinkt, net als op het mooie ‘Jasmin`s Mirror’, waarbij de bastonen wat aan de mystieke Twin Peaks-tune doen denken, het eerdergenoemde jaren negentig balladgeluid door. Samen met het opvolgende ‘Garden Of Eden’ dat zich als goed opgebouwde popsong manifesteert, begint het album vanaf hier onder je huid te kruipen.
Speciale aandacht gaat uit naar de gedurfde cover van Pearl Jam`s ‘Black’. Von Haze geeft de klassieker een fascinerende draai door het gebruik van synthesizers, waarbij het lijkt alsof Alanis Morissette een samenwerking met Depeche Mode aangaat. De interpretatie smaakt goed, al is het contrast met het rauwe origineel groot. De boodschap en de emotie blijven intact, maar een minpuntje is wel dat de impact van de tekstloze zang in het outro meeslepend werkt bij het origineel, maar in dit geval minder overtuigt.
Esther Von Haze laat op haar debuutalbum horen een singer-songwriter te zijn die gezegend is met een mooi, veelzijdig stemgeluid. Ze haalt haar inspiratie van namen als Regina Spektor, St. Vincent en Kate Bush, maar is daarbij geenszins een copycat. Dat ze op het debuutalbum een goede balans weet te vinden tussen meeslepende ballads en pakkende synthpop maakt dat de Vlaamse een overtuigend visitekaartje afgeeft.
Middle Kids - Lost FriendsDe Australische band Middle Kids omschrijft zichzelf als alternatieve...
Rolling Blackouts Coastal Fever - Hope Downs Hope Downs is pas het debuutalbum van dit Australische bandje Rolling...