2018-08-24
Voor ondergetekende ligt het promotie-exemplaar van The Clueless Caravan, het debuut van het Duitse Cyrcus Flyght. In het begeleidende praatje wordt gelijk maar even gerefereerd aan grootheden als Yes, ELP, Ayreon en Spock’s Beard. Het kan best dat de band geïnspireerd is door dit soort grote namen, maar op het album met de maffe titel hoor je dit toch echt niet terug. ”Cyrcus Flyght has its own special sound” zo staat er geschreven en daar is dan weer helemaal niets van gelogen. Alleen, in dit geval hadden we dan toch liever naar een kopie van een van de genoemde namen geluisterd. Wanneer we het schijfje starten worden we niet blij van wat we te horen krijgen. Als dit exemplarisch is voor het hele album dat houden we ons hart vast. Wat een beroerde opener is dit zeg. De track ‘At The End Of All Time’ is een uptempo song waarin zangeres Izzy D’Ambrosio haar uiterste best doet om als een soort krols katje over te komen, maar dit klinkt zo geforceerd dat je tenen als vanzelf krom komen te staan. Tot overmaat van ramp klinken de koektrommel drums alsof ze totaal los van de band staan. De track hierna heeft nog wel een spannend begin, maar vooral ‘Finger On The Trigger’ is één groot cliché. Gaan we nog even door? Ja, we moeten toch wel ergens iets positiefs ontdekken en inderdaad heeft het negen minuten lange ‘Endless Fall’ haar momenten, maar bestaat toch vooral uit stukjes los zand waarin zelfs een stukje loungy jazz is gezet. Helaas worden de vocale tekortkomingen van Izzy hierin pijnlijk duidelijk.
Zo komen we dan bij ‘Twilight Of Sin’ dat wat spannende Oosterse invloeden herbergt, maar dat ook weer hele vreemde ombuigingen kent. Alsof er twee songs door elkaar zijn gemixt. Dat gebeurt in de progrock natuurlijk wel vaker, maar dan moet het wel kloppen, maar ook hier wringt het weer behoorlijk. Eigenlijk zijn we dan al helemaal klaar met Cyrcus Flyght, maar nog even doorbijten leert ons dat soms heel behoorlijke muzikale passages op het album staan, maar dat die altijd wel weer ergens verpest worden door rare overgangen of een te geforceerd zingende Izyy D’Ambrosio, die in ‘Devil’s Daughter’ laat horen het wel degelijk te kunnen, als je door haar accent heen prikt. Maar dan begint ze helaas de boel toch weer te forceren en eindigt de song alsnog in een fiasco. De twee beste tracks zijn dus eigenlijk de instrumentale tracks. Als vervolgens de eerste twee tracks nogmaals langs komen, maar dan in het Duits gezongen, maken we er snel een einde aan.
The Clueless Caravan doet zijn neem eer aan, want op het eerste gehoor is er nergens een clue te vinden binnen de muziek van de vijf Duitsers. In aanzet wordt er best leuk gemusiceerd en zitten er leuke muzikale ideeën tussen, maar om dit tot een coherent en genietbaar album te kneden vergt heel wat meer vaardigheden.
Tumbletown - Never Too LateProgrock en Nederland, het is altijd een goede combinatie gebleken. Vele...
Mind Over Mirrors - Bellowing Sun Soms zijn er van die platen die zorgen dat je stil valt. Compleet...