2007-05-12
Onder de nogal pretentieuze naam The Rain Poets gaat een in samenstelling wisselende band schuil, die draait om singer-songwriters Ries de Wit en Armand Wijskamp. De EP XL volgt na enkele live demo’s en een EP uit 2005. Als voorbeelden noemt de band niet de minste artiesten, David Bowie, Jeff Buckley, Radiohead en zelfs Led Zeppelin worden aangevoerd. En dan is het belangrijkste motto ook nog eens "less is more", waarbij de kwaliteit van de songs voorop staat.Neem de pretentieuze bandnaam, voorbeelden die tot de groten der aarde op muziekgebied behoren en het ambitieuze motto, en de verwachtingen zijn meteen hooggespannen. De vier songs op deze EP moeten deze verwachtingen dan gaan waarmaken. De vier songs zitten muzikaal allemaal redelijk complex in elkaar. Van rustige op akoestische gitaar gespeelde stukken gaat het geluid richting meer bombastische proporties. Voor een band die het principe “less is more” hanteert is het misschien wel wat teveel van het goede. Er moet echter ook gezegd worden dat er met zorg gewerkt is aan de nummers en dat deze nummers zeker niet slecht klinken, maar volledig overtuigen doen ze nergens.
Muzikaal zijn de vier nummers best te verhapstukken. Tekstueel valt er niet zo heel veel te beleven. Alle vier de nummers zitten boordevol tekstuele clichés in de trant van ”I don’t know what’s right or wrong” uit ‘Awful Crime’ of Come on Baby, why don’t you touch me” uit ‘Touch Me’. De zang gaat ook nog eens af en toe aardig over the top, vooral op ‘One By One’ verliest de zang veel geloofwaardigheid. De stem van Ries de Wit is niet eens slecht, maar hij moet wel zijn beperkingen leren kennen en vooral minder de gekwelde zanger acteren. De pretenties die worden opgeroepen worden bij lange na niet nagemaakt, het ontbreekt The Rain Poets vooral aan echtheid.
Dave Hole - Rough DiamondEcht enthousiast over de Australiër Dave Hole ben ik nog nooit geweest. Ook...
Goesting - De Tiengemeten Sessies Vijf Nederlandse muzikanten vonden elkaar in de afgelopen paar jaar en vormde...