2019-02-14
De muzikale carrière van Alan Sparhawk blijkt onnavolgbaar. Het meest bekend is de muzikant van de Amerikaanse indierockband Low waarin hij met zijn vrouw Mimi Parker de grenzen van oorverdovende stilte en allesverwoestende dynamiek opzocht, vond en verkende, maar tegelijkertijd de meest prachtige vocale melodieën liet horen en vervolgens de luisteraar meesleurde uit de muzikale hemel, om met bruut gebeuk op de poorten van de hel te gaan beuken. Het afgelopen jaar verschenen Seven Horses van zijn Black-eyed Snakes bleek helemaal niet het einde van bovengenoemde cultband en al helemaal niet het debuut van zijn ‘nieuwe’ sideproject.Low bracht afgelopen najaar een nieuw album uit en Black-eyed Snakes heeft na ruim vijftien jaar eindelijk een opvolger van twee volwaardige geluidsdragers waarvan, naar nu blijkt, vrijwel niemand zich meer iets kan herinneren. Misschien moeten we Seven Horses voor het gemak dan maar beschouwen als een nieuw hoofdstuk in de merkwaardige muzikale levensloop van Sparhawk. Wat maakt het ook uit, een groot publiek zal er niet mee bereikt worden. Daarvoor is de muziek veel te ontoegankelijk.
Optredens waren er wel en zij die er ooit eens bij waren zullen het zich nog lang heugen. Er vloeide bloed, het zweet kwam van het plafond en de muren gedropen en ooit zou er zelfs een complete fundering zijn aangelegd na een optreden van het viertal. Ooit zouden de vier eens in een trein hebben gespeeld, de Blood On The Tracks Express, maar de machinist durfde het niet aan om verder te rijden. De dansende menigte zou de trein namelijk kunnen laten ontsporen. De mix van elektrische blues en rauwe punk denderde als een sloopkogel door kleine barretjes en clubs in Amerika en Europa, maar ook enkele festivalprogrammeurs durfden het aan om de wervelende en chaotische stomp over hun festivalweiden los te laten. Zielsverwanten vonden de Snakes in T-Model Ford, de inmiddels overleden Delta-bluesveteraan, The Mars Volta en Alt-country-held Jeff Tweedy die de band op sleeptouw nam tijdens een uitgebreide tournee met zijn Wilco.
Voor het opnemen van Seven Horses is maar weinig studiotijd verspild. Voor de negen opgenomen tracks waren slechts enkele uren voldoende om het geheel vast te leggen. Of de versterkers het einde gehaald hebben is niet bekend, maar de wilde opener ‘Walkin’/Talkin’ Blues’ doet voor het ergste vrezen. Het moeten voor de aanwezige geluidstechnici, als zij al aanwezig waren, angstige momenten zijn geweest toen Sparhawk aftelde en zijn drummer de verwoestende beat inzette. Hevig en intens is het ook in ‘Alright Boys’, een soort kruisbestuiving tussen Queens Of The Stone Age en Iggy Pop, maar dan wel die Iggy ten tijde van The Stooges. Hartverscheurend klinkt de zanger in ‘Don’t Kick Me Out’, een trage, zware en onheilspellende bluesballade die geruisloos overgaat in een stampende Afro-beat-instrumental met de titel ‘Return Of Halfstick’.
Het is waanzin ten top en vliegt alle kanten op maar het is echt ronduit indrukwekkend wat het viertal de luisteraar voorschotelt. Of de programmeurs in Nederland het aandurven is de vraag, maar de kans om Black-eyed Snakes eens live te ervaren kun je maar beter met beide handen aanpakken.
The Tiger Lovemachine - SpreeGrunge van Nederlandse bodem is kort samengevat het muzikale genre waar de...
Certain Animals - Down The Rabbit Hole The Beatles namen ooit afscheid met het ‘Rooftop Concert’ op het dak van hun...