2018-12-02
Hou je van dreampop met een fout eighties sausje? Dan is Indigo, het vierde album van Wild Nothing, sowieso een aanrader. Niet helemaal je ding? Dan ligt het antwoord wat genuanceerder. Jack Tatum, die nog steeds alle albums volledig in zijn eentje inspeelt, heeft er namelijk voor gekozen om de meeste nummers overdreven gelikt te laten klinken. Dat levert naast een paar sterke tracks helaas ook een hoop fikse misperen op. Indigo richt zich duidelijk op de pop in dreampop. Nummers denderen voort en het hoofddoel lijkt vaak te zijn om zich zo snel mogelijk in je hoofd te nestelen. De eerste twee tracks zetten wat dat betreft meteen de toon: uptempo, met makkelijk mee te zingen refreintjes en stevige drums en catchy synthesizers. De plaat grijpt je daardoor meteen bij de keel, en met name als Indigo op de achtergrond aan staat heb je het idee dat je naar een puike plaat aan het luisteren bent. Ook tussen de langzame tracks blijken namelijk pareltjes te zitten, met het subtiel opgebouwde ‘Canyon On Fire’ als hoogtepunt. Voor de variatie wordt er bovendien af en toe geflirt met andere stijlen, waarvan de jazzvibes in ‘Partners In Motion’ en ‘The Closest Thing To Living’ het meest opvallen.
En toch mist er iets op Indigo. De meeste tracks blijken namelijk vooral catchy te zijn doordat het gaspedaal vaak diep wordt ingedrukt, en niet doordat je goede hooks of sterke refreinen hoort. De teksten worden sowieso gekenmerkt door middelmaat, wat het een aparte keuze maakt om ze (voor dreampopbegrippen) zo goed verstaanbaar in de mix te zetten. ‘Flawed Translation’ is het tekstuele dieptepunt, met zoete R&B teksten (“Let’s stay together / baby let’s stay together / yeah”) die schrikbarend slecht bij dreampop passen.
Ook instrumentaal zijn er wel wat op- en aanmerkingen. Zo overheersen de holle eighties drums en langgerekte synthesizers iets te vaak de tracks, en hadden veel nummers in de productie wat minder dichtgemetseld mogen worden. Het klinkt nu vaak alsof het ontbreken van een goede hook opgevangen wordt door het toevoegen van een paar extra instrumenten of onnodige achtergrondzang. Dat klinkt overigens zeker niet vervelend, maar als je bij een wat minder volgepropte track als ‘Shallow Water’ of ‘Canyon On Fire’ uitkomt valt wel duidelijk op hoeveel sterker die eigenlijk in elkaar zitten.
Het zorgt ervoor dat Wild Nothing met Indigo niet veel meer weet te bieden dan een plaat die lekker wegluistert terwijl je iets anders aan het doen bent. Het niveau van topplaat Nocturne wordt door Tatum eigenlijk alleen op ‘Canyon On Fire’ benaderd. Instappers doen er goed aan dat album te beluisteren, want Indigo is vooral geschikt voor echte fans.
The Love Language - Baby Grand The Love Language begon ooit als een éénmans- soloproject van muzikant...
Oh Sees - Smote Reverser Weet u het nog? OCS, The Ohsees, The Oh Sees, Thee Oh Sees, Oh Sees : weinig...