Waxahatchee - Great Thunder Recensie op Podiuminfo

2018-11-05 Waxahatchee, de artiestennaam van Katie Crutchfield, heeft al een heel oeuvre opgebouwd met het vorig jaar uitgebrachte Out In The Storm als voorlopig hoogtepunt. Daar waar zij zich met haar vorige album ontpopte als leider van een indierockband, laat ze zich hier op haar kwetsbaarst zien. Met de EP Great Thunder gaat Waxahatchee terug naar 2012 en herbeleeft ze zes nummers die ze eerder heeft opgenomen met bassist Keith Spencer, toen zij beiden in de groep Great Thunder zaten. De nummers heeft ze toentertijd met haar tweelingzus geschreven en deze hebben niets aan sentimentele lading verloren. Sterker nog: door het zo akoestisch op te nemen wint het aan emotie.

Het album is opgenomen in de afgezonderde studio van Justin Vernon van de band Bon Iver, ergens in de bossen bij Wisconsin en dat draagt ook bij aan de sfeer die het album uitdraagt. Dat merk je direct al bij de openingstrack ‘Singer’s No Star’. Het lijkt het erop dat zij alleen met een piano en een bassist in een blokhut zit te spelen. Daar waar sommige tracks te vergelijken zijn met het origineel (‘Chapel Of Pines’ met de kernvraag “Will you go” bijvoorbeeld) zijn andere nummers totaal verschillend. ‘You Left Me With An Ocean’ is hier een mooi voorbeeld van met de prachtige sneer naar een ex-vriendje: “You can’t say goodbye/You rip out its lungs and you let it die” .

Bij een akoestische plaat komt de focus veelal te liggen op de teksten en hoe ze gezongen worden. En met die zang heeft Crutchfield het soms heel moeilijk. Dit is het duidelijkst hoorbaar bij ‘You’re Welcome’, een nummer dat lijkt opgenomen te zijn in de locale kroeg. Haar stem klinkt geforceerd en niet altijd even zuiver. Gek genoeg voegt het wat toe aan deze plaat: haar korrelige stem krijgt er iets kwetsbaars door. Als luisteraar moet je hier wel tegen kunnen, het went namelijk niet.

Net als de verveling om de hoek komt kijken, weet Waxahatchee het hoogtepunt van de EP neer te zetten met ‘Slow You Down’. De elektrische gitaar op het einde van dit nummer verbreekt heel even de melancholieke sfeer op het album, door enige vrolijke noten toe te voegen. Subtiel, maar doeltreffend.

Het is altijd een vraag waarom een artiest eigen werk anders gearrangeerd uitbrengt. Wellicht wil ze haar toenemende schare fans laten horen wat ze in het verleden heeft gedaan en zorgen dat sommige nummers niet verloren gaan. Een ding is zeker: de muziekliefhebber heeft er wel weer een juweeltje bij.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:Waxahatchee Label:Merge Records