Baest - Danse Macabre Recensie op Podiuminfo

2018-10-30 Deathmetal uit Denemarken, het is niet iets vanzelfsprekends. De andere Scandinavische landen zijn vergeven van de extreme metalbands, maar om wat namen van bands uit Denemarken zomaar uit je mouw te schudden is nog geen sinecure. Maar wie weet brengt Baest (soms ook geschreven als Bæst) wat teweeg en zet de band de Deense metal echt op de kaart. Danse Macabre het debuutalbum van de vijf heren is alvast veelbelovend, al moet gezegd dat je bij de eerste tonen direct denkt aan Zweedse deathmetal, inclusief grofkorrelig kettingzaaggeluid. Sterker nog, Baest (Deens voor beest) klinkt nog meer als Bloodbath dan dat Bloodbath momenteel zelf klinkt. Is dit een compliment? In zekere zin wel, want je kunt slechtere referenties bedenken. Anderszins kun je zeggen dat Beast hierdoor nog geen eigen identiteit heeft, maar voor een debuutplaat is Danse Macabre wel een prima uitgangspunt om een verdere carrière op uit te bouwen. Daarbij, kan Simon Olsen en wat aan doen dat zijn grunt als twee druppel water kijkt op die van Mikael Akerfeldt (Opeth en voorheen Bloodbath).

Tot zover het gezeik en gezanik over origineel of niet origineel en over een eigen smoel hebben. De iets meer dan een half uur durende plaat komt behoorlijk intens over. Vooral het gitaargeluid klinkt als een op hol geslagen kettingzaag. De riffs lijken zo te zijn weggelopen van de platen van Entombed, Dismember en Bloodbath. Omdat dit zo een ongelooflijk prettig gitaargeluid is zijn we daar dan ook niet rouwig om. Als je bent bijgekomen van de eerste overrompelingen, blijkt dat Baest een degelijke deathmetalband is, niet meer niets minder. Hoogdravend is het nergens en de akoestische stukjes (‘Ritual’ en het begin van ‘Danse Macabre’) komen wat geforceerd over. Het is vermoedelijk een halfslachtige poging om ergens op Opeth te lijken, maar het haalt alleen maar de vaart uit de plaat. Neemt niet weg dat het titelnummer best een aardige track is, vooral door de afwisseling, en ook de lompe groove in ‘Crosswhore’ mag er zijn. Maar te vaak worden bijna dezelfde riffs tevoorschijn getoverd, zodat je aan het eind van de plaat niet meer weet wat je gehoord hebt.

Het klinkt dus allemaal als een klok wat Baest ons voorschotelt, de productie is voortreffelijk, maar echt heel erg beklijven doen de songs nu nog niet. Het vernuft van goede songs en sterke riffs schrijven is iets wat de vijf heren nog verder moeten uitbouwen, maar voor een debuutplaat is dit voorlopig goed genoeg.

Recensent:Jan Didden Artiest:Baest Label:Century Media