2018-12-06
Hoe is het mogelijk dat Kingcrow nog steeds niet de bekendheid geniet die het op basis van haar muziek al lang zou moeten hebben. Misschien wel omdat de band uit Italië komt, niet meteen het meest aansprekende land als het gaat om neoprog. Maar we kunnen er potverdorie niet omheen dat dit vijftal progrock maakt dat past als een Italiaans maatpak; messcherp, gelikt en klaar om de wereld te veroveren. Weer is het de in 1996 opgerichte band gelukt een topalbum te maken, ondanks dat The Persistence alweer het zevende album is van de in 1996 opgerichte band. Een klein uur lang ademloos luisteren is het gevolg wanneer je The Persistence start. Wat is dit weergaloos mooi. De plaat is zeker te vergelijken met haar voorganger Eidos, maar nooit krijg je het gevoel dat er een routineuze herhalingsoefening wordt opgevoerd. Passie is meer het juiste woord. Fraaie gedragen en slepende composities met prachtige opbouw en mooie modern klinkende riffs, waarbij we niet moeten vergeten dat Diego Marchesi met zijn prachtige emotionele stem de muziek naar een nog hoger plan trekt. Zelfs het accent, dat soms storend kan zijn bij Italiaanse bands, is amper aanwezig. De ene track is nog mooier dan de ander waardoor je volledig de plaat wordt ingezogen.
Waar moet je dan beginnen bij het beschrijven van de muziek, want het doet de plaat natuurlijk nooit recht. Dit moet je ondergaan met het volume op standje burenruzie. Invloeden van Porcupine Tree, Pain Of Salvation, Riverside, ja zelfs Tool zijn te ontwaren in de muziek van Kingcrow, maar enige mate van kopieerdrift is de band gelukkig vreemd. De groep blijft iets eigens houden, zeker in songs als het broeierige ‘Folding Paper Dreams’ waarin postrock-achtige gitaarriffs duelleren met gedubbelde, bijna sacrale zang of zoals in ‘Every Broken Piece Of Me’ dat moderne elektronica koppelt aan een aan Porcupine Tree verwante opbouw.
Nog mooier wordt het in ‘Night’ Descending’. Het is een majestueuze track, dat wel iets aan het werk van Pain of Salvation doet denken, maar dat is natuurlijk ook niet heel gek als je ineens Daniel Gildenlöw, met zijn uit duizenden herkenbare stem, hoort meezingen. Misschien is dit gelijk een aanbeveling om eventuele twijfelaars over de streep te trekken. Als dat dan nog niet het geval is dan moet het zeker lukken met rijkelijk van tegendraadse ritmes voorziene ‘Father’ waarin Marchesi met zijn overleden vader in gesprek gaat. Kippenvel!
Op The Persistence is niets, maar dan ook helemaal niets aan te merken. Het warme geluid, de onderhoudende composities, de heerlijke stem van Diego Marchesi, de Goddelijke breed uitwaaierende riffs. Het zijn de ingrediënten voor een topplaat die zonder twijfel de beste progrockplaat is die in 2018 het levenslicht ziet. Het wordt nu toch eens echt tijd voor een grote doorbraak van deze prachtband.
Alkaline Trio - Is This Thing Cursed?Sinds Alkaline Trio vijf jaar geleden het laatste album My Shame Is True...
Maurice van Hoek - Traveling Man Het gaat goed met de countrymuziek in Nederland. Naast Ilse DeLange, Waylon,...