2018-10-23
Sinds Alkaline Trio vijf jaar geleden het laatste album My Shame Is True uitbracht is er een hoop gebeurd. Donald Trump is president van de Verenigde Staten geworden, een luxe festival in de Bahama’s bleek een oplichtingspraktijk te zijn en Tom DeLonge verliet Blink-182. Mede-frontman van Alkaline Trio Matt Skiba ving dit laatste gemis op en wist het voortbestaan van de puberende poppunk te garanderen. Of dit nog wel gezien moet worden als de echte Blink-182, laten we even buiten beschouwing. Wel kan er gesteld worden dat het negende en nieuwe album Is This Thing Cursed? van Alkaline Trio gezien moet worden als een return-to-form album. Met een discografie van negen albums, behoeft Alkaline Trio eigenlijk geen introductie meer. Zeker niet nu de band via Skiba’s aanwezigheid in Blink-182 stiekem ook wat faam mee snoept. Edoch, voor wie het er behoefte aan heeft: Alkaline Trio is bombastische, uplifting melo-drama punkrock. Kun je dat dan niet beter emo noemen? Nee, af en toe zoeken ze die grens op, maar weten ze het toch down-to-earth te houden. Zoals bijvoorbeeld met een klassieker als ‘Radio’, waarbij ze een punky edge weten te behouden met teksten als: “Shaking like a dog shittin' razorblades”. Een regel die daar op Is This Thing Cursed? tegen op mag boksen is: “Stab me with stiletto heels, feed me pills and happy meals” op ‘Goodbye Fire Island’.
Is This Thing Cursed? heeft het trio een volwassener en toegankelijker geluid gegeven, met een flinke knipoog naar de beginjaren. De manier waarop ze bassist Dan Adriano en gitarist Matt Skiba de vocalen delen, afwisselen, maar ook niet helemaal een song laten absorberen. Soms is het lastig te onderscheiden wie wie is, maar de klasse zit in de subtiliteit van het onderscheid. Het zit er allemaal in. Heel cru gezegd, dat wat Blink-182 bewerkstelligt, doet Alkaline Trio ook, maar dan beter. Er is op deze plaats meer dan genoeg variatie te vinden in onderwerpen, muzikaliteit en toon. Bijkomend effect is dat sommige, minder memorabele tracks als ´Sweet Vampires’ en ‘Pale Blue Ribbon’ gemakkelijk vervagen tussen sterkere tracks als ‘I Can’t Believe’ en ‘Goodbye Fire Island’.
De meeste impact heeft de openingstrack, die gegarandeerd een blijver is voor de live sets. Bassist Dan die de vraag stelt of dit ding vervloekt is, het geluid van een aanslaande piano wordt ingezet, waarna al snel het volle instrumentenregister van bas, drum en gitaar wordt opengetrokken en Skiba die zich ook in het geheel mengt. ‘Blackbird’ voert het tempo op en voert de luisteraar mee op een speels avontuur tussen bas en gitaarlijnen. Pittiger en lolliger van aard is ‘Little Help’, waarbij Dan zich afvraagt of iemand hem kan helpen om high te worden, om een drankje en een lift. ‘Krystalline’ is Alkaline Trio’s interpretatie van Bush’s ‘Glycerine’ met strummende gitaar incluis zwevende achtergrond effecten, zonder het zwaar beladen geluid van Bush. Is dit ding vervloekt? Absoluut niet, en zelfs Alkaline Trio weer in topvorm na jaren van afwezigheid.
Aborted - TerrorVision Aborted is bloedserieus. Pun intended. Of zoals frontman Sven de Caluwé het...
Kingcrow - The Persistence Hoe is het mogelijk dat Kingcrow nog steeds niet de bekendheid geniet die...